Rozdział 62

"Aniel­ska cier­pli­wość wy­maga diabel­skiej siły."

Budzę się przez szum lejącej się wody. Podnoszę się i spoglądam na zegarek. 15:40. 

  -Hej Marta-odzywa się Hania.

  -Cześć-odpowiadam i łapię się za głowę.

  -Masz-rzuca w moim kierunku butelkę.

  -Dzięki.

Wypijam połowę. Powoli zaczynamy się szykować na odjazd. Po Marcinie do łazienki idzie Hania, a ja czekam na swoją kolej. Kamil też już dawno się obudził. Doprowadzam się do porządku i zakładam sukienkę. Rzeczy zostały w samochodzie Marcina, a nie chce mi się po nie iść. Dziewczyna zaplata mi warkocza, a ja przez ten czas przeglądam zdjęcia które zrobiła. Koło 16:30 wychodzimy z pokoju. Na dole spotykamy Kurka i Igłę.

  -Jak tam?-pytam

  -Żyjemy jakoś, ale jak pomyślę, że jeszcze dziś musimy wrócić do Spały, a treningi zaczynamy  jutro to nie mam ochoty na to-odpowiada mi Igła.

  -No co ty nie powiesz..-mówię- Kuba ma dobrze. Wolnego trochę więcej dostał i leniuchować będzie teraz w spa jakimś-kontynuuję, a za chwilę obok pojawia się nasz świeżo upieczony mąż.

  -Marta dzięki za występy i za to, że nie zrobiliście rozróby z Zibim-mówi i przytula mnie.

  -Dla ciebie wszystko. Nie chciałam popsuć ci wesela.-uśmiecham się.

Chwilę gadamy z nim, a potem zbieramy się do wyjazdu. Droga do Spały zajmuje nam koło 4 godzin. Auto nasze prowadzi Hania. Jako jedna z nas wypiła najmniej. Odstawiają nas pod ośrodek, a same jadą się z powrotem do Kędzierzyna.

  -Witaj Spało!-krzyczę, a chłopaki śmieją się ze mnie.

Udajemy się od razu do swoich pokoi. Teraz można nareszcie wziąć długą kąpiel, bo nikt ci nie będzie przeszkadzał. Można byłoby powiedzieć, że w końcu odpoczniemy, ale ja musiałam pracować. Jeszcze bardziej skupiłam się na analizie meczy. Wyłapywałam nawet najmniejsze szczególiki. W międzyczasie jeździłam do Łodzi ucząc się na prawko. Teraz doszło mi dwa razy więcej roboty. Wieczorem często piliśmy u chłopaków w pokojach. Graliśmy w karty, prawda czy wyzwanie lub oglądaliśmy jakieś filmy. Pech chciał, że któregoś razu po porządnej imprezce w pokoju sama zaproponowałam grę w prawdę bądź wyzwanie. Gdy bawiliśmy się Bartman wylosował mnie. Nie miałam pojęcia czego mam się teraz spodziewać. Mierzyliśmy się wzrokiem.

  -Prawda czy wyzwanie?-zapytał. Dobra dziewczyno myśl. Jeśli wybierzesz prawdę zapyta o coś niewygodnego, ale jeśli wybierzesz wyzwanie...

  -......wyzwanie-odpowiadam.

  -Świetnie....pójdziesz i wlejesz do basenu płyn do kąpieli.-mówi szybko jakby dobrze wiedząc co wybiorę.

  -Ty chyba zwariowałeś!-krzyknęłam-Wiesz dobrze, że grozi to od razu wyrzuceniem.

  -Wiem, ale wierze, że sobie poradzisz.

  -Nie zgadzam się na to!-zakładam ręce na klatce piersiowej i kręcę głową. Dobrze wiedział, że nie będę ryzykować wylecenia stąd....a po prostu stęsknił się za zakładami ze mną.-Zrobiłeś to specjalnie! Znów chciałeś się ze mną założyć. Trzeba było od razu to zrobić.

  -Tak jest o wiele ciekawiej.

  -Więc jaka kara mnie czeka?-zapytałam.

Rozejrzał się po chłopakach i uśmiechnął się.

  -Przez dwa dni będziesz naszą sprzątaczką.

  -No chyba śnisz! Mam sprzątać ten wasz syf?!

  -Tak...a jak nie chcesz to wiesz co cię czeka.

Miałam wielką ochotę go teraz udusić.

  -Kiedy mam zacząć?!-zapytałam wściekła.

  -Jutro. Rano wpadnę do ciebie i dokładnie ci wszystko powiem.

  -Palant!

Nie miałam zamiaru dalej z nimi grać więc wyszłam z pokoju.

  -Dupek, ciota! Niech tylko nadarzy się okazja to i ja ci coś wymyślę....a raczej wam.

Padłam na łóżko. Obudziłam się po 8:00. Spoglądałam w sufit gdy do pokoju ktoś wszedł. Leniwie obróciłam się i zobaczyłam Zbyszka.

  -Przepraszam, a pani chyba powinna już zacząć swoją karę.-odpowiedział uśmiechając się.

  -Weź wyjdź! Nie mogę na ciebie patrzeć.

  -Mam coś dla ciebie.-oznajmił i wręczył mi torebkę.-Będzie pasować.

Zabrałam ją od niego i rzuciłam na podłogę. Chłopak zmył się. Ciekawiło mnie jednak co mi przyniósł. Wstałam po to i z torebki wyciągnęłam seksowny strój pokojówki. Do tego miotełka. Nie mogłam się powstrzymać i zaczęłam krzyczeć. Pewnie cały ośrodek mnie słyszał. Do pokoju wpadli siatkarze. Odwróciłam się tylko wymijając ich i wchodząc do łazienki. Nie dam się tak łatwo Bartmanowi. Wciągnęłam na siebie to co mi przyniósł.

  -Ta sukienka ledwo tyłek mi zakrywa! A do tego jeszcze te stringi. -mówię przeglądając się w lusterku.

Podciągnęłam białe podkolanówki i włożyłam czarne pantofelki. Przejechałam po ustach czerwoną szminką i spryskałam się perfumami. Wzięłam miotełkę i wyszłam z pokoju.

  -Marta?-usłyszałam głos Oskara-Co ty masz na sobie?

  -Nie pytaj proszę...jednym słowem ci powiem. Bartman.

I ruszyłam do pierwszego pokoju. Czyli Wiśni i Konara. Zapukałam i weszłam.

  -Czy zamawialiście sprzątaczkę?-zapytałam patrząc na ich zdziwione miny.

  -Nie-odparł Wiśnia.-Znowu ze Zbychem się założyłaś i przegrałaś?

  -No. Niech go szlak trafi!..więc trzeba coś?

  -Możesz złożyć moje ubrania-odpowiedział Łukasz wskazując na nie.

  -Dzięki.

Poskładałam je. Przy okazji ustawiłam buty i poszłam do następnego pokoju. Tym razem Zbyszka i Ruciaka. Otworzyłam wchodząc jak do siebie. Bartman rozłożył się wygodnie na łóżku i wodził za mną wzrokiem. Wiem, że pochylając się ukazywałam mu pośladki, ale nie obchodziło mnie to. I tak je widział już nie raz. Jak wychodziłam krzyknął:

  -Wiesz, że masz w tym chodzić cały dzisiejszy i jutrzejszy dzień?

  -Chyba cię nawiedziło!

  -Nie. Inaczej nie zaliczysz kary.

Pokazałam mu środkowy palec i poszłam obsłużyć resztę pokoi. Głupio się czułam, ale starałam się  przy sprzątaniu nie nachylać się często, a raczej kucać. Gdy skończyłam padłam na łóżku. Potem szybki prysznic, przebranie się i na siłownię. Ostatnio Giovanni pozwala mi zamiast biegać tańczyć. Chłopaki ćwiczą, a ja przed lusterkiem ze słuchawkami na uszach wykonuje układ który przysłały mi dziewczyny. Niedługo same mają się pojawić i przećwiczymy kilka razem. Nieraz chłopaki przypatrywali się moim wyczynom zamiast skupić się na sobie. Jak opuszczaliśmy już pomieszczenie zatrzymał mnie Zibi.

  -Chyba miałaś nosić to cały dzień!

  -Chyba nie przyjdę w tym na siłownię!

  -Ciesz się, że mam dobre serce i przynajmniej tu pozwoliłem ci mieć normalny strój.

  -Zaraz się przebiorę w to cholerstwo!-syczę i odchodzę od niego.

W pokoju rzeczywiście przebieram się z powrotem. No to dzisiaj będę głodować. Dobrze, że w szafce mam jeszcze herbatniki. Nie mogę tak pokazać się dzieciakom które także tu jedzą. Jeszcze zaraz jakieś skargi na mnie wpłyną.

I tak przez calutkie dwa dni im usługiwałam. Oczywiście to Bartman nie mógł się powstrzymać, abym tego nie sprzątnęła, tam czegoś nie złożyła. Można powiedzieć, że większość tego czasu spędziłam w jego pokoju. Gdy nadszedł koniec mojej kary nareszcie mogłam ściągnąć z siebie tą rzecz i wskoczyć w coś normalnego. Całość wpakowałam głęboko do walizki. Przysiadłam na łóżku i zaczęłam uczyć się teorii. Długo jednak to nie trwało, bo zasnęłam. Gdy otworzyłam oczy zobaczyłam w moim pokoju siatkarzy. Przetarłam oczy myśląc, że jeszcze śpię i to jakiś sen. Jednak tak nie było. Usiadłam i patrzyłam na nich.

  -Co wy tu robicie tak rano?-zapytałam

  -Mieliśmy cię obudzić, ale zobaczyliśmy to.-powiedział Igła i pokazał książeczkę testów na prawo jazdy. -Czemu nie powiedziałaś, że się zdajesz?

  -A co to ma do rzeczy?-odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

  -No jak to co?! My cie zaraz nauczymy no nie chłopaki?-zwrócił się do reszty libero.

  -Pewnie, że pomożemy. Z nami zdasz śpiewająco.-odpowiedział Winiar.

  -Dzięki tobie na pewno-powiedziałam przyjmującemu i wstałam z łóżka.

Patrzyłam na nich jak gadali o tym jednocześnie wykłócając się.

  -Ten pojazd pojedzie pierwszy!

  -Ty zwariowałeś?! Najpierw ten zielony potem czerwony!

  -Kiedy ty zdawałeś prawko?! Chyba wieki temu. Teraz już tak nie ma! Pewnie nie zdałbyś nawet.

Zostawiłam ich kłócących się i poszłam na śniadanie. To będzie najgorsza nauka jaka mogłaby być. Przy nich niczego się nie nauczę gdy tak będą się kłócić. Pewnie nawet nie zauważyli, że nie ma mnie w pokoju.

Po śniadaniu Andrea wyjątkowo dał siatkarzom wolne i ustalił, że trening zrobi dopiero wieczorkiem. Musieli dużo odpoczywać. Ja siedziałam analizując mecz, za drugim razem ucząc się znów. Nagle do mojego pokoju wpadł Winiarski. W dłoniach trzymał colę i krakersy.

  -A ty co?-zapytałam.

  -No jak to co? Przyszedłem pomóc.-przysiadł się do mnie i dał kartkę.-To nasz i twój grafik-odpowiedział gdy przyglądałam się mu.

  -Mój i wasz?

  -No tak. Masz godziny kto kiedy będzie przychodził. Widzisz ja jestem od 11:00-12:00, potem przyjdzie o 13:00-14:00 Guma...a po obiedzie masz jazdę z Ignaczakiem, Zbyszkiem, Kurkiem i Kubiakiem.

  -Że co mam?!-spytałam

  -No musisz zacząć jeździć.

  -O nie! Nie ma mowy, że będę z wami jeździć!

  -Nie masz innego wyboru-zaśmiał się i wzięliśmy się do roboty.

Nie było najgorzej. Dociągnęliśmy robotę do końca. Godzina odpoczynku i kolejny. Z Pawłem zdecydowanie bardzo dobrze mi się pracowało. Wszystko tłumaczył spokojnie i powoli. Czasem nawet sypnął jakimś żartem dla rozluźnienia atmosfery. Mimo to byłam skupiona i lepiej do mnie wszystko docierało. Pracowaliśmy nieco dłużej niż zakładaliśmy. Od razu po tym zeszliśmy na obiad.

  -No to co zaraz jedziemy-powiedział Kubiak krojąc kotleta.

  -Ja ci mówię to nie jest dobry pomysł.

  -Dobry, dobry. Będzie dobrze. Pokieruję cię.

  -Mam nadzieję, ze dobrze. A czyj to samochód?-spytałam.

  -Mój.

  -A nie lepiej wziąć czyj inny? Szkoda  byłoby gdybym coś uszkodziła.....o np. takiego Bartmana autko weźmy, ani szkoda, ani ładne. Będę mogła szaleć.

Wszyscy zaśmiali się. Zbyszek słyszący to również się zaśmiał.

  -Moje zdecydowanie mniejsze jest....poza tym nie wykręcisz się z tego.

  -No dobra, dobra.

Gdy skończyłam jeść poszłam się przebrać. Bałam się jazdy z nimi. Przed ośrodkiem stali wszyscy siatkarze wraz z Oskarem i Olkiem.

  -Eee! Co to za zbiegowisko?-zapytałam

  -Przyszliśmy zobaczyć jak sobie poradzisz.-odpowiedział wiśnia.

  -Z nimi ciężko-wskazałam na chłopaków którzy siedzieli w samochodzie.

  -Nie gadaj tyle tylko wsiadaj!-krzyknął Kubiak otwierając okno.

  -No już idę!-i ruszyłam.

  -Będziemy się za was modlić.-dodał Jarosz i wszyscy zaśmiali się.

Wsiadłam za kierownicę i nie wiedziałam co mam robić. Zapięłam się pasami i siedziałam czekając na dalsze instrukcje. Kubiak tłumaczył mi co trzeba po kolei wykonywać.

  -Ostrożnie tylko dodawaj gazu-dodał siedzący z tyłu Kurek.

  -No co ty nie powiesz?!...a może któryś was wyjechałby z placu, bo ja się boję, że poobijam auto. Na razie na prostej drodze chcę spróbować.

  -Okej.... jak tak wolisz-odparł Michał i zamieniliśmy się miejscami. Bez problemów wyjechał z placu i wyjechaliśmy gdzieś za tą małą mieścinkę na polne drogi. Kubiak znów przesiadł się na miejsce pasażera.

  -No to jedźmy!-powiedział Bartman.

Szło mi to bardzo ciężko. Samochód gasł, odpalałam go. Szarpało nami strasznie... to za mocno gaz wcisnęłam...to potem hamulec za szybko i wszyscy lecieliśmy do przodu.

  -Boże żebyśmy tylko dojechali cali-słyszałam Krzyśka.

  -Dzięki.-odpowiedziałam.

Widziałam w lusterkach ich miny. Jakby mogli to wysiedli by tu w szczerym polu i na piechotę wrócili do ośrodka, a nie ze mną. Po dojechaniu do głównej drogi stery przejął Kubiak. Siatkarze czekali już pod ośrodkiem. Ignaczak z całą tylną brygadą wypadli z wnętrza samochodu i rzucili się na ziemię całując ją.

  -Dojechaliśmy cali!-krzyczał Bartman rozkładając szeroko ręce jakby dziękując Bogu.

  -Aż tak strasznie było?-zapytał Wiśnia.

  -Człowieku ja nie wiem czy zdołam wsiąść z nią znów do jednego pojazdu-dodał Ignaczak.

  -Dzięki... naprawdę wielkie dzięki. Wy to umiecie człowieka zdołować-trzasnęłam mocno drzwiami i przepychając się przez nich weszłam do budynku. Od razu udałam się do pokoju. Zamknęłam drzwi na klucz żeby czasem żaden nie wszedł tutaj i wyszłam na balkon. Z tym co od nich usłyszałam zastanawiałam się czy czasem nie zrezygnować z jazdy. Nie pomogli mi wcale tak mówiąc. Nie było chyba aż tak źle.

  -Hej królewno!-usłyszałam. Podniosłam głowę i spojrzałam na dół. Stał tak Barek i Ignaczak.

  -Przepraszam, że to powiedziałem. Nie chciałem. Trochę sobie żartowaliśmy tak.-krzyczał libero.

  -Nie będziecie już więcej musieli ze mną jeździć!

  -Dlaczego?-zapytał Bartek.

  -Bo kończę z tym. Nie robię prawa jazdy! Nie mam zamiaru być sprawcą wypadków.

  -Przestań! Dopiero zaczynasz! -mówił Krzysiek.

  -Spadajcie!

Wstałam i schowałam się w pokoju. Wtedy też ktoś znów zapukał.

  -Zostawcie mnie chcę być sama!-odpowiedziałam nakrywając się kocem.

  -To my specjalnie przyjechałyśmy, a ty nas wyganiasz?-słyszę i od razu pobiegam do drzwi. Otwieram je i widzę moje przyjaciółki. Wszystkie obejmujemy się mocno.

  -Ale się za wami stęskniłam.

  -No my za tobą też....wiemy, że miałyśmy być później, ale nie było pociągu.

  -Nic się nie stało. Dobrze, że już jesteście, bo mam dosyć tych mamutów.

  -A co się stało?-dopytuje Ada.

  -Wejdźcie i wam wszystko opowiem.

Usiadłyśmy we czwórkę na łóżku i powiedziałam im o wszystkim.

  -I ty niby chcesz zrezygnować?-pyta Justa-Nie wierzę w to. Ty jak coś zaczynasz to kończysz to.

  -Ale oni mi wcale z tym nie pomagają mówiąc tak.-odpowiadam kładąc głowę na nogach Sarki.

  -Przecież ty im pokażesz, że umiesz to.

  -Nie wiem.

  -Ale my wiemy-mówią chórkiem.

Po kilku chwilach opowieści przebieramy się i idziemy na salkę by poćwiczyć. Gdy tańczymy od razu poprawia mi się humor. Wiem wtedy, że mogę wszystko.

  -To co Marta teraz twój ulubiony na poprawę końca dnia?-pyta dziewczyna.

  -Tak.-uradowana odpowiadam.

Włączam odpowiednią piosenkę i zaczynamy tańczyć. Wtedy też....

                       __________________________

:) Co tu dużo napisać. Rozdział jest jaki jest. Nie wiem czy krótki czy nie. A wy jakie wolicie jak są? Długie czy krótkie?

WYGRALIŚMY!!! Oby tak dalej :) To był świetny mecz. Winiar MVP! Bez wątpienia należało się mu. Piotrek w końcu zagrał tak jak na niego przystało (nie wiedziałam, że Piotrek oświadczył się Oli :)) Czerwiec-miesiąc ślubów i oświadczyn (jeśli teraz to zrobił, a jeśli wcześniej to dopiero teraz się wszyscy dowiedzieli :p) 
I Bartman! Też pokazał na co go stać. Zagrywka...dwa asy serwisowe, gwoźdź w boisko :D Oby częściej oglądać takie uzupełnianie się naszych atakujących :)
I Marcin Możdżonek....jego atak z drugiej linii :D...normalnie rasowy atakujący ;p