Rozdział 106

"Nic lepszego człowiek nie może zrobić człowiekowi, niż uwolnić go od bólu, i nic gorszego, niż mu ból zadać"

Wchodząc do budynku minęłam się z Kowalem i poszłam zdjąć z siebie kurtkę i zmienić buty. Kiedy odwiesiłam to miałam zamiar udać się na halę usłyszałam pewną rozmowę. Schowałam się więc i słuchałam.

  -Naprawdę masz zamiar z nią przyjść?-usłyszałam pytanie i poznałam głos Grzesia.
  -A czemu niby mi nie wolno.?!
  -Bartman kurwa przecież dobrze wiesz jaka jest sytuacja i nie sądzę, że to najlepszy pomysł.
  -Nie zostawię jej samej w domu.
  -To wy razem już mieszkacie?! Kurwa jeszcze powiedz mi, że wróciliście do siebie!-krzyczał środkowy.
  -Jeszcze nie wróciliśmy. I tak! Mieszka ze mną. Dzięki temu nie muszę latać, bo jest cały czas pod ręką.
  -Jeszcze?! Gdzie ty masz mózg chłopie?! Przecież...
  -Nie obchodzi mnie. Przyjdę na Wigilię z Asią.-odpowiada i słyszę jak odchodzi, a ja zsuwam się po ścianie i siadam na podłodze płacząc. Kiedy i drugi z nich odchodzi wstaję biegnąc do łazienki. Tam spoglądam w lusterko patrząc na swoje zapłakane odbicie. Widać szybko się pociesza skoro już się do niego wprowadziła. Biorę kilka głębokich wdechów i staram się uspokoić. Obmywam wodą twarz i po wytarciu jej wyszłam stamtąd. Skierowałam się od razu na salę w której trenowali chłopaki. Usiadłam i pracowałam na komputerze, gdyż jeszcze ręka nieco mnie bolała i nie mogłam podawać piłek. Starałam się nie podnosić wzroku, aby nie napotkać sylwetki atakującego. 

  -Wszystko w porządku?-słyszę pytanie i patrzę na tego który je zadał.
  -Tak.-odpowiadam Jochenowi.
  -Na pewno? Jak chcesz to zawsze możemy pogadać.
  -Jochen...
  -Tak wiem. Ale nie chcę abyśmy się unikali. Obiecuję, że nie powtórzy się to co było. Chcę abyśmy znów byli przyjaciółmi i rozmawiali normalnie.

Uśmiechnęłam się do niego, bo przecież to wszystko to także moja wina. Lubię go i nie chciałabym abyśmy mijali się bez słowa.

  -Dzięki Jochen. W razie czego będę dzwonić gdy będę czegoś potrzebować.
  -Tak...np. towarzysza do wina, albo na zakupy.
  -Spoko.-odpowiadam, a  on wstaje. Odprowadzam go wzrokiem i napotykam wzrok Bartmana  na sobie. Jak tylko spojrzałam na niego odwrócił głowę i dalej zaczął odbijać. Teraz pewnie znów coś pomyśli. Po godzinie trening się skończył. Stałam niedaleko szatni chłopaków, a w dłoni trzymałam te 16,50 aby oddać Zbyszkowi. Inni wychodzili, a jego wciąż nie widziałam. Nagle zadzwonił mój telefon. Odebrałam go natychmiast widząc na wyświetlaczu imię przyjaciółki.

  -Hej Malwa.
  -Hejka Martuś. Jak się trzymasz?
  -Jak? Fatalnie. Z każdym dniem jest coraz gorzej.-mówię i wybucham płaczem. 
  -Marta, ale co się dzieje?-zaniepokojona pyta.
  -Blondyna wprowadziła się już do niego, zaraz może i wrócą do siebie, ja jestem tutaj sama, nie ma ciebie i bardzo tęsknię.
  -Zaraz wsiądę w pociąg i będę.
  -Nie fatyguj się. 
  -Marta..
  -Naprawdę.....wiesz on ma zamiar przyjść z nią na wigilię klubową. Ja tego nie zniosę! Nie zostanę w Resovii na kolejny sezon jeśli zaproponowaliby mi to.
  -To gdzie chcesz iść?
  -Nie wiem. Włochy, Rosja, Turcja....gdziekolwiek. Rezygnuje z +Ligii i reprezentacji. Nie będę już współpracować z chłopakami. Przeniosę się może do Orlen, albo całkowicie odpuszczę już to.
  -Ale naprawdę chcesz zrezygnować z reprezentacji?
  -Tak. To wszystko mnie przerasta. Może przyjmą  mnie do jakiejś innej drużyny narodowej. Poza tym na razie myślę jak przetrwać tutaj do końca.-odpowiadam ocierając łzy.
  -To na razie nie myśl nad tym, a nad czym innym. Jak twoje ramię?
  -No dobrze. Jeszcze nieco boli, a co?
  -Bo dostałyście z dziewczynami propozycję wystąpienia we Wrocławiu.
  -Kiedy?
  -W sylwester.
  -Poważnie?
  -No tak. Dzwonię więc zapytać czy ty dasz radę, bo jeśli nie to one też tego nie wezmą. 
  -Oczywiście, że dam radę.-odpowiadam.
  -W takim razie spotkacie się po świętach od razu w Kędzierzynie. One już wcześniej wyślą ci układy i plan wszystkiego.....więcej szczegółów dziewczyny ci przekażą.
  -Jasne dzięki.
  -Proszę. A teraz trzymaj się kochana. 
  -Ty też.-odpowiadam i rozłączam się. W tej samej chwili widzę wychodzącego Bartmana.
  -Zbyszek!-zawołałam, a on odwrócił się i stanął czekając na mnie. Podeszłam do niego i biorąc jego dłoń wcisnęłam mu pieniądze.
  -Dziękuję za wczoraj.-mówię i wymijam go.

Dzień mija mi nadzwyczaj szybko. Rano wstałam i przebrałam się od razu w swój strój meczowy. Na hali miałam stawić się o 15:00. 

Mecz zacząć się o 19:00. Pierwsze dwa sety wygrali goście. Chłopaki w trzecim secie jednak nie poddali się i zaczęli tego seta z 5 punktową przewagą i tak zostało aż do końca. Walczyli dzielnie i doprowadzili do tie-breaka którego wygrali 16:14. Męczący był ten mecz. Po spotkaniu gadałam chwilę z chłopakami z ZAKSY, a potem jeszcze z Oskarem. 

W domu byłam po 23:00. Padałam na łóżko i zasnęłam w jednej chwili. Kolejnego dnia po wstaniu i zjedzeniu śniadania, ubrałam się i poszłam na miasto. Musiałam w końcu kupić jeszcze parę prezentów. W trakcie chodzenia po galerii spotkałam Grzesia, który akurat siedział w kawiarni.

  -Dzień dobry.-mówię, a on odkłada tableta.
  -Witam witam. Siadaj.-i wskazuje mi dłonią krzesło naprzeciwko siebie.-Coś chcesz może?
  -Kawę i sernik.-odpowiadam, a on idzie i składa zamówienie. Kiedy wraca uśmiecha się mówiąc:
  -To chyba jakaś telepatia.
  -Czemu?-pytam.
  -Miałem zamiar dzisiaj cię odwiedzić.
  -Naprawdę? 
  -Tak.....chciałem ci coś zaproponować.
  -Wiec słucham w takim razie.-chciał odpowiedzieć, ale wtedy kelnerka przyniosła moje zamówienie.-Dziękuję.-powiedziałam w jej stronę.-No możesz mówić.
  -Czy.....czy poszłabyś ze mną na tą wigilię?-spytał, a ja aż poparzyłam się w język kawą. Byłam zszokowana tym o co mnie zapytał.
  -Że co słucham?
  -No czy poszłabyś ze mną.
  -Grzesiek dobrze wiesz przecież, że...
  -Marta. Chciałbym żebyś poszła ze mną jako przyjaciółka. Przecież nie proponuje ci udawania pary, czy trzymania za rękę. Po prostu pytam, bo....- i zamilkł.
  -Bo co?-dopytuje.
  -Wiem, że słyszałaś moją rozmowę z Bartmanem. Widziałem cię później jak odchodziłem...jak siedziałaś na podłodze i płakałaś. Myślałem żeby podejść, ale uważałem, że to nie jest dobry pomysł na to.-po tej odpowiedzi spuściłam wzrok i zaczęłam dłubać widelcem w cieście.-Dobrze wiem, że kochasz Zbyszka. Chciałem ci to zaproponować, bo i tak nie mam z kim iść. Poszlibyśmy razem tylko. Chyba to nie jest jakaś zbrodnia czy co no nie?
  -No nie.-mówię i zastanawiam się nad jego propozycją. W końcu przecież nie ma nic złego na myśli. Poza tym we dwójkę byłoby nam raźniej. Każdy z chłopaków przyjdzie z dziewczyną, bądź żoną. A może nie jest to taki zły pomysł. -No dobra, ale przychodzimy jako przyjaciele, a nie para.
  -Przecież powiedziałem ci to.
  -W takim razie okej.
  -To o której mam po ciebie przyjechać?-zapytał, a ja zrobiłam wielkie oczy.-No nie patrz na mnie jakbym ci kanapkę zabrał. Pytam tylko o której mam przyjechać? Bo nie sądzę, że chcesz iść w ten śnieg i zimno na dodatek mając na sobie sukienkę.
  -Skąd wiesz, że będę miała sukienkę?-zapytałam unosząc brew.
  -A co może nie? Nie wierzę, że przyjdziesz w jakichś spodniach.-uśmiecha się zakładając ręce na piersi i odchylając do tyłu. 
  -Bądź o 18.-odpowiadam rzucając w niego rodzynką. 
  -Jasne.-i zaśmiał się chwytając swoją filiżankę i dopijając napój. 

Po dwóch godzinach spędzonych w galerii siatkarz odwiózł mnie pod blok, a potem odjechał. Spojrzałam w kalendarz i zobaczyłam, że ta Wigilia już za 4 dni. Zastanawiam się wciąż jak ja wytrzymam tam patrząc na Aśkę. Chcąc oczyścić myśli wchodzę na pocztę i widzę wiadomość od Justyny. Napisała mi wszystko co i jak, a na dodatek dołączyła wideo. Teraz nie będę się nudzić, bo trzeba to wszystko opanować do 31 grudnia. Kiedy nieco zmęczona usiadłam na kanapie włączyłam program i zaczęłam robić statystyki, bo w końcu dwa dni przed świętami gramy ostatni mecz z Jastrzębskim u nich. 


(...)
Całe te dni spędzałam na hali pomagając w treningach chłopakom. Z niecierpliwością czekałam na to kiedy w końcu nadejdą święta i będę mogła już wyjechać stąd. Na to niestety musiałam poczekać jeszcze troszeczkę. Najpierw czekała mnie jeszcze wspólne spotkanie z siatkarzami i sztabem. 


W dzień spotkania, od rana zastanawiałam się w co się uczesać. Kiedy nic mi nie wychodziło rozpuściłam włosy i lekko zakręciłam je na lokówkę. Umalowana i uczesana paradowałam w domu w samym ręczniku. Wtedy do moich drzwi rozległo się pukanie. Tak nieubrana otworzyłam je. Stał w nich Grzegorz ubrany w garnitur.

  -No, no.-powiedziałam lustrując go wzrokiem.
  -Milcz.-odezwał się i wszedł do środka.
  -Zaraz będę gotowa tylko nałożę sukienkę i możemy iść.
  -Jasne. Rozgoszczę się sam.
  -Świetnie.-mówię i idę do łazienki. Zakładam na siebie rzecz i wychodzę wyciągając z szafki buty i zakładając je. 
  -Oho Marta.-mówi Grzesiek.
  -Co?
  -Pięknie wyglądasz.-mówi podając mi płaszcz.
  -Dzięki.-odpowiadam i wsuwam ręce w rękawki. Zapinam się, biorę torebkę i prezent dla Cichego. Zamykam drzwi i ruszamy do jego auta.


Po 15 minutach znajdujemy się pod halą. Widzę wjeżdżające auta na parking i idące w kierunku wejścia pary. Wysiadamy wraz z siatkarzem i zmierzamy tam gdzie większość. Po drodze witam się z Olą i Piotrkiem. Płaszcz zostawiam w szatni i udajemy się na górę do sali. W środku chodzi już sporo osób. Stół obstawiony różnymi potrawami, a pod choinką stojącą w kącie leżą już prezenty. Podchodzę tam i wyciągam z torebki zapakowane pudełko. Odeszłam podchodząc do Iwony i poznając niektóre dziewczyny siatkarzy. Nie gadałyśmy długo, bo zaproszono wszystkich o zajęcie miejsc. Usiedliśmy z Grzesiem, a naprzeciwko nas Pit z Olką. Tak bardzo się bałam, że jeszcze Zibi ze swoją parą tu usiądzie. Siedzieli jednak dwa miejsca dalej. Prezes, a potem Kowal wygłosili życzenia, a potem nastąpiło dzielenie się opłatkiem. Z wielką radością słuchałam chłopaków kiedy to wymyślali mi bardzo dziwne i oryginalne życzenia. Mistrzem w tym był jednak Igła. Prawie z każdym podzieliłam, no właśnie prawie. Były jeszcze dwie osoby. Zibi i Aśka. Z nią nawet nie było mowy abym to zrobiła, ale z nim? Nagle z zamyślenia wyrwało mnie to, że wpadałam na kogoś. Uniosłam w górę wzrok i napotkałam te zielone tęczówki. Czułam jak oczy zachodzą mi łzami. Chcąc powstrzymać to wyciągnęłam w jego kierunku opłatek. Ułamał kawałek jednocześnie wyciągając w moim kierunku swój. Wiem, że powinnam coś powiedzieć, ale życzenie mu wesołych świąt to nie jest raczej odpowiednie. 

  -Udanych świąt.-szepnęłam cicho.
  -Udanych.-odpowiedział i odszedł. Szybko wróciłam do Grześka. Teraz zaczęło się konsumowanie żywności i gadanie o wszystkim. Jak dobrze, że wokół siebie miałam Pita, Grześka, Igłę, Iwonkę i Olę. Czułam się wspaniale w ich towarzystwie.  
  -Dobra, to kto z was pobawi się w świętego Mikołaja?-zapytał prezes.
  -Kowal!-krzyknęli wszyscy chórem. Trener zaśmiał się tylko i założył czapkę Mikołaja. 

Chwytał za paczki i roznosił je po sali. Kiedy ja otworzyłam swoją znajdował się w nim zestaw kieliszków na których pisało "Alkoapteczka kobiety." Uśmiechnęłam się patrząc na to. Jestem ciekawa który z nich to kupował. 

  -To pewnie na te imprezy u ciebie.-powiedział Igła.
  -Igła jak się dowiem, że to ty to kupiłeś.
  -To nie ja!-mówi i wszyscy wybuchamy śmiechem.

Atmosfera która panowała w tym pomieszczeniu był bardzo zbliżona do rodzinnej. W końcu prawie jesteśmy rodziną. Każdy z każdym tu rozmawiał i żartował. Bardzo się cieszę, że zgodziłam się przyjść tutaj z Grześkiem. Dotrzymuje mi przynajmniej towarzystwa. Kiedy tylko widziałam jak Aśka trzyma Zbyszka za rękę po prostu miałam ochotę jej przywalić. Jednak kiedy pocałował go w policzek i potem przytuliła ścierając z jego twarzy swoją szminkę już nie mogłam wytrzymać. Czułam, że robiła to specjalnie chcąc zrobić mi na złość. Wstałam z krzesła i chciałam iść, gdy nagle Grzesiek chwycił mnie za nadgarstek. 

  -Coś się stało Marta?
  -Idę już. Nie najlepiej się czuję.-odpowiadam, a chłopaki spojrzeli na mnie, a potem na parę. Chyba wiedzieli o co mi chodzi. 
  -Odprowadzę cię.-mówi i wstaje od stołu.
  -Zostań. Poradzę sobie.
  -Wiem to.-i odchodzi żegnając się ze wszystkimi. Musiałam wyjść szybko, bo zaraz popłakałabym się tam. 

Chłopak odebrał naszą odzież z szatni i podał mi płaszcz. Zarzuciłam go na siebie i wyszłam. Od razu poczułam zimny powiew wiatru i rozpłakałam się. W jednej chwili siatkarz chwycił mnie i przyciągnął do siebie mocno zaciskając ramiona. 

  -Wrócili do siebie?-zadałam pytanie wciąż mając swoją twarz przy jego torsie.
  -Chyba tak.-odpowiedział cicho, a ja po odpowiedzi stałam tuląc się wciąż do Grześka. 
  -Zabierz mnie stąd proszę.-mówię, a on trzymając rękę na moich ramionach odprowadza do auta. 

Bardzo szybko znajdujemy się pod moim blokiem. Kiedy wysiadam swoje kroki kieruje wpierw do sklepu. Kupuje dwie butelki wódki i wymijam Kosoka.


(..)

  -Marta proszę.-mówi kiedy siedzę w salonie i nalewam co chwila alkoholu do szklanki.
  -To nie patrz i wyjdź!-syczę i przechylam szklankę.
  -Nie zostawię cię w takim stanie przecież. Boję się, że jeszcze coś możesz sobie zrobić.
  -Nie martw się o to.
  -A właśnie, że tak.-i wstał znikając w kuchni. Po 5 minutach pojawia się z drugą szklanką w dłoni.     
  -Nalej. Sama przecież pić nie będziesz.
  -Właśnie, że będę. Jutro wyjeżdżamy do Jastrzębia....pewnie trening jeszcze jakiś tam będzie. 
  -No to co. O mnie się nie martw.-mówi i wyrywa mi butelkę nalewając sobie wódki do szklanki. 


(...)
Budzę się z ogromnym bólem głowy w swoim łóżku. 

  -Jak się tutaj znalazłam?-zadaje sobie cicho pytanie, bo w którymś momencie urwał mi się film i nic nie pamiętam. Jedyne co, to wiem, że Grzesiek...-O mój Boże!-syknęłam-Proszę tylko, abym nie przespała się z nim.-błagam w myślach i zaglądam pod kołdrę. Na sobie mam za duży podkoszulek w którym śpię. Powoli wstałam chcąc zlokalizować chłopaka. Weszłam do kuchni w której siedział i pił kawę.

  -Dzień dobry.-powiedział.
  -Dzień dobry.-odpowiadam chwytając za butelkę wody i od razu pochłaniając połowę.
  -Co kac męczy?-pyta.
  -Tak.-mówię odstawiając rzecz.-Grzesiu...-zaczynam i siadam naprzeciwko niego.-Mam do ciebie pytanko małe.
  -Co? Nic nie pamiętasz.-odpowiada uśmiechając się.
  -No nieco film mi się urwał i no wiesz....czy my...czy my spaliśmy ze sobą? Bo obudziłam się w pidżamie.
  -Możesz być spokojna. Nic nie było. Pomogłem ci się tylko przebrać i położyłem do łóżka, a potem zasnąłem u ciebie na kanapie.-kiedy usłyszałam to, to kamień spadł mi z serca. 
  -To dobrze......dzięki.-mówię przechwytując jego kubek.
  -Za co?-pyta.
  -Za to, że dotrzymałeś mi wczoraj towarzystwa.
  -Ja też dziękuję, za to że poszłaś ze mną. Było miło bardzo.
  -Wzajemnie. 

Siatkarz przygotował śniadanie, a ja w tym czasie umyłam się i przebrana usiadłam w kuchni konsumując wraz z nim posiłek. O 16:00 spotkaliśmy się pod halą skąd wyruszaliśmy do Jastrzębia. W autokarze wyszło kto co dla kogo kupował. Siedziałam koło Ignaczaka który bawił się swoją kamerą filmując chłopaków. 

  -A ty Marta od kogo dostałaś prezent?-zapytał trzymając przede mną swój sprzęt. 
  -Nie wiem.-odpowiadam.
  -Chłopaki przyznawać się kto był odpowiedzialny za prezent dla Martusi naszej?- i po chwili milczenia jeden z nich odezwał się.
  -Ode mnie.-powiedział, a my spojrzeliśmy na Grześka.
  -Serio?-dopytuje. Dlaczego ja wcześniej nie zauważyłam tego prezentu. 
  -No tak.
  -Ale kiedy? Przecież przyjechałeś po mnie...-i zaczynamy rozmawiać na forum autobusu. 
  -Miałem swojego małego pomocnika.-odpowiada i wskazuje na Krzyśka.
  -Ej! Ale mieliśmy przecież nie mówić kto kogo ma!-krzyknęłam, a chłopaki roześmiali się.
  -Ale przecież nie mogłem wyciągnąć go nagle przy tobie więc Krzysiu go przyniósł...oj już nie gniewaj się.-mówi i rzuca w moim kierunku paczkę żelek.-To na udobruchanie żebyś się nie złościła już....wiesz... złość piękności szkodzi.-odpowiada puszczając mi oczko. Czy on teraz czasem w coś nie gra? Dopiero kiedy zauważyłam Zbyszka który patrzył na naszą dwójkę wiedziałam, że on po prostu chce odwdzięczyć się mu za popsucie nam wieczoru.
  -No właśnie Grzesiu! Złość piękności szkodzi.-mówię bawiąc się w jego gierkę.

Po 4 godzinach byliśmy na miejscu. Krótka odprawa, lekki trening i do łóżek.

Mecz mieliśmy o godzinie 17:00. Dzisiaj to ostatnie spotkanie przed świętami. Potem kolejne dopiero po Nowym Roku. Tym razem to Jastrzębianie zmietli nas. Szybko doprowadzili do wyniku 3:0 dla nich. Wiem, że chłopaki chcieli to wygrać, ale nie wyszło. Bartman wraz z Kubim rozciągając się i gadali. Ja przez ten czas plotkowałam z Monią która zjawiła się na spotkaniu. 

  -Marta zapraszam cię do nas na sylwestra.
  -Bardzo bym chciała wpaść, ale mam w tym czasie występy.-odpowiadam jej.
  -Gdzie?
  -We Wrocławiu na Sylwestra. Będziemy tańczyć.
  -Widzę, że kariera tancerki cię czeka kochana.
  -Kto wie. Może rzucę w cholerę te statystyki i zajmę się tańcem tylko.
  -Co ty gadasz! Przecież ty kochasz siatkówkę.-mówi, a ja spoglądam na atakującego.
  -Wiem.-wzdycham.-On będzie?-pytam.
  -Zbyszek?- i kiwam głową.-Tak będzie....Ułoży się między wami jakoś. Zobaczysz.
  -Nie ułoży się. Bartman wrócił do Aśki. 
  -Co?!-krzyknęła zwracając na siebie uwagę wszystkich.-on chyba zwariował. Niech ja tylko dopadnę go, albo Miśka. Kubi zaraz przemówi mu do rozumu.

Pogadałyśmy chwilę i potem wraz ze sztabem i zawodnikami odjechaliśmy pod hotel zabierając swoje rzeczy i udając się w podróż powrotną do Rzeszowa. W autokarze trener życzył nam wesołych i spokojnych świąt, oraz to że na treningu widzimy się 27 grudnia. No tak. Trzeba się przecież przygotować na kolejny zespół. 


O godzinie 10:00 rano miałam pociąg do domu. Z dużą walizką wsiadłam do niego i odjechałam. Wciąż zastanawiałam się jak mam zacząć na nowo o niego walczyć. Przecież nie mogę tak po prostu zrezygnować....po prostu nie umiem. Za bardzo go kocham, aby tak po prostu zapomnieć. Nim się obejrzałam byłam już w swoim rodzinnym mieście. Chwyciłam za swój bagaż i ciągnąc go z ledwością po tym śniegu ruszyłam do domu. Po przyjściu na miejsce stanęłam pod drzwiami i zadzwoniłam dzwonkiem. Po chwili drzwi otwierają się i widzę swoją mamę. 

  -Córciu!-mówi i przytula mnie mocno. Odwzajemniam to. Tak bardzo za nią tęskniłam.-Wchodź, bo zimno jest na dworze.

Kiedy patrzy jak wciągam walizkę zaśmiała się.

  -Czemu nie zadzwoniłaś? Tato przyjechałby po ciebie na stację. 
  -Chciałam wam zrobić niespodziankę. 

Zrzuciłam kurtkę i buty, a potem udałam się za rodzicielką. Zasiadłam w kuchni, a po 10 minutach przede mną pojawia się kubek z gorącą czekoladą. 

  -Nikogo nie ma?-zapytałam nie słysząc w domu żadnych rozmów, ani nic.
  -Nie ma. Tata pojechał po choinkę, twoja siostra przyjedzie dopiero za godzinkę, bo na zakupach są, a brat z Eweliną wyszli gdzieś.
  -To on nadal z nią jest?-dopytuje.
  -Tak....ale lepiej opowiadaj co tam u ciebie. Czemu tak długo się nie odzywałaś, ani nie odwiedzałaś?
  -Mam dużo pracy, co kilka dni mecz, treningi.....to zajmuje mnóstwo czasu.
  -A chłopak?-pyta, a ja mocno zaciskam dłonie na kubku.
  -Co chłopak?
  -No jak ci się układa z tym...no jak mu tam....Zbyszek tak?-zadaje mi pytanie. 
  -Skąd wiesz?
  -Widziałam ciebie w czasopiśmie i czytałam twój wywiad. Poza tym Ewelina pokazała mi tego Zbyszka jak był w gazecie....i to, że mówił o tobie.....poza tym czemu nie przyjechałaś z nim? Z chęcią bym go poznała. 
  -Mamo...no bo po prostu...my nie jesteśmy już razem. Rozstaliśmy się.
  -Co?-zapytała. -Dlaczego? Skrzywdził cię?-dopytuje, a po moim policzku spłynęła łza. Co ja mam jej powiedzieć? Że ma puszczalską córkę która sypia z każdym facetem...a nie przepraszam. Ja wybieram tylko tych z najwyższej półki, czyli siatkarzy. Przecież nie powiem, że rozbiłam jego związek wpierw, zeszliśmy się, później okazało się, że ma dziecko, a ja przespałam się z jego kumplem z drużyny. Mama prawdopodobnie nie wierzyłaby w to co jej bym powiedziałam w końcu zawsze byłam grzeczna i dobra, a tu wyszło jaka jestem naprawdę. Właściwie to ja go skrzywdziłam, a nie on mnie.
  -Nie skrzywdził.-odpowiadam.-Mieliśmy parę problemów i nie mogliśmy poradzić sobie z rozwiązaniem ich. 
  -Aha.-mówi i po chwili wstaje.-Chodź pomożesz zrobić mi pierniczki które tak uwielbiasz.-uśmiecha się do mnie. Wstaję i zajmujemy się przyrządzeniem wszystkiego. Kiedy ostatnia porcja w piekarniku już się przyrządza opowiadam mamie jak to jest pracować z siatkarzami, jak jest mi w nowym klubie i mieście. Nagle do kuchni wchodzi tato. Schodzę ze stołka i przytulam się do niego mocno. 
Z czasem schodzi się i reszta rodzinki. Niestety ta mniej lubiana też. Do kuchni wpada Ewelina. Siedziałam akurat sama i podjadałam sernik.

  -Masz?-zapytała podchodząc do mnie. Odwróciłam się szybko i spojrzałam na nią z pełną buzią i wybałuszonymi oczami.
  -Co mam?-kiedy przeżułam i połknęłam spytałam.
  -Autograf Bartmana.-powiedziała, a ja w myślach pomyślałam. Boże dziewczyno ale ty masz pamięć.
  -Nie mam.-odpowiadam.
  -Przecież mówiłaś, że zrobisz to. Poza tym nie powinien być to dla ciebie problem skoro jesteś jego dziewczyną.
  -Nie zajmuję się głupotami.
  -To zaproś mnie kiedyś do was. Będę mogła poznać go osobiście.
  -Wiesz co?! Twoje zachowanie idealnie pasuje do wizerunku typowej hotki. 
  -Jak śmiesz?!-oburzona powiedziała.
  -Nie zaproszę cię, nie przywiozłam autografu, bo życie mi się wali, a ciebie tylko to obchodzi!-krzyknęłam do niej.
  -Rzucił cię?! Ojej.....jak mi strasznie przykro. Może mi by udało się go poderwać.-mówi, a ja sama nie wierzę w jej słowa.
  -Przecież dziewczyno ty chodzisz z moim bratem!
  -Wiem. Kocham go, ale on nie jest siatkarzem.-odpowiada, a ja nie mogąc jej słuchać wychodzę z pomieszczenia i wciągam na górę swoją walizkę. Bez problemu odnajduję swój pokój i kładę się na łóżko wciąż nie mogąc uwierzyć, że ta dziewczyna gotowa byłaby rzucić mojego brata dla siatkarza. 
-Chłopie gdzie ty masz oczy?-zadaje pytanie sama sobie. 


Nadchodzi w  końcu Wigilia. Wszystko przebiega spokojnie. Wieczorami uczyłam się tego co przysyłały mi dziewczyny w międzyczasie spędzałam czas z rodziną. Powrót miałam 27 o 9:00. Wiedziałam, że jednak nie zdążę na trening więc poinformowałam trenera o tym. 

(…)

W końcu nadszedł Sylwester. Andrzej pozwolił mi dużo wcześniej urwać się z treningu i dzięki temu mogłam z dziewczynami poćwiczyć i porobić w Kędzierzynie próby generalne. O 15:00 wyjechałyśmy do Wrocławia. Scena powoli była szykowana na to święto. Szczerze to nie mogłam doczekać się już tych występów. Do dwóch piosenek będziemy tańczyć z tyłu, a jeden z piosenkarzy będzie ją wykonywał. Być tłem? Nie ma sprawy. 
Jak nastąpiło oficjalne rozpoczęcie, artyści wychodzili na scenę śpiewając. W międzyczasie wraz z dziewczynami pokazywałyśmy swoje układy. Przed 23:00 mój telefon zaczął dzwonić. Spojrzałam na wyświetlacz. Dzwoniła Monika. Chciałam odebrać, ale nagle zawołała mnie Justyna mówiąc, że zaraz wchodzimy. O 24:00 nastąpił pokaz fajerwerków. Sara wyciągnęła szampana i podzieliśmy się nim życząc sobie szczęśliwego nowego roku. Moja komórka pewnie już dawno wysłała SMSy z życzeniami do wszystkich znajomych. Na rynku wszystko trwało do 2:00. Z dziewczynami wynajęty miałyśmy pokój w hotelu. Po szybkim prysznicu położyłam się do łóżka i w mig usnęłam. 


Rano obudziłam się jako pierwsza. Nie miałam ochoty wstać więc chwyciłam za telefon. Przyszło pełno SMSów. Większość od siatkarzy, od ich dziewczyn ich, rodziców i innych. Zobaczyłam też jedną wiadomość na poczcie głosowej. Włączyłam, aby ją odsłuchać.

  -Marta błagam cię jak tylko odsłuchasz tą wiadomość to oddzwoń! Pilne bardzo.-mówiła Monika bardzo szybko, a głos jej brzmiał dosyć dziwnie.

W tej chwili miałam najczarniejsze myśli. W końcu był sylwester, fajerwerki.....teraz pełno słyszy się o tych wypadkach. A jak któremuś z nich coś się stało? Może Misiek, albo ona? A może chodzi o Zbyszka? A jak miał jakiś wypadek?... ślisko, śnieg. Boże nie! Tylko nie to!


                                                _______________________________

No i jest kolejny. :) Jednak to była rozmowa Zibiego i Grzesia. No i Aśka dopięła swego i Bartman  wrócił do niej. Lecz jak wiadomo Marta się nie podda i będzie o niego walczyć.:) Zobaczymy tylko czy jej się to uda. Jakieś domysły co mogło się stać? 
Pozdrawiam :)