Rozdział 105

"Przyjaźń podwaja radość, a o połowę zmniejsza przykrości."

Nagle w tłumie dostrzegam osobę na którą czekałam. Podchodzi do mnie, a ja ściskam ją.

  -Dzięki za pomoc Ola.-mówię.
  -Nie ma sprawy. Widzę, że też masz problem z doborem prezentu. Ostatnio Piotrek dla któregoś z nich też coś kupił, ale nie chciał wydać dla którego.-uśmiechnęłam się do niej i powoli ruszyłyśmy.-Więc kogo masz?....chyba, że też chcesz zatrzymać to w tajemnicy.
  -Nie muszę. Masz.-i daję jej karteczkę. Otwiera ją i zaśmiała się.
  -Wylosowałaś mojego Piotrusia....oj! Zaraz coś zaradzimy na to.
  -Dzięki ci, bo nie wiem dokładnie co on lubi, a nie chcę kupować mu pary skarpetek czy czegoś w tym stylu.
  -Wiem! Może jakąś grę. Ostatnio chciał ją sobie kupić, ale nie miał czasu na to.
  -Wspaniale.-odpowiadam i idziemy w poszukiwaniu tej rzeczy.

Po długim chodzeniu w końcu trafiliśmy na nią. Wzięłam ją i udałam się do kasy. Oczywiście nie obyło się bez tego, by nie wstąpić do odzieżowego.

  -Co myślisz o tej?-zapytała Ola pokazując mi jasno pomarańczową sukienkę.-Chciałabym założyć ją na tą wigilię.
  -Śliczna, ale wiesz co...-zaczynam i rozglądam się w poszukiwaniu rzeczy którą widziałam wcześniej. Gdy znalazłam ją pokazałam to dziewczynie.-W tym na pewno będziesz wyglądać świetnie.-mówię podając jej kremową sukienkę. Uśmiechnęła się i od razu ruszyła do przebieralni. Ja wciąż szukałam czegoś dla siebie.

  -I jak?- usłyszałam nagle i odwróciłam się.
  -Wow! Świetnie wyglądasz.
  -Bo masz świetny gust. Biorę ją.-odpowiada i znika za zasłoną.

Ja w końcu też znalazłam coś dla siebie. Z torbami pełnymi zakupów zaszłyśmy na kawę. Oczywiście nie obyło się bez standardowego pytania.

  -Jak się trzymasz?
  -Jakoś daję radę.-odpowiadam. Codziennie zastanawiam się jak mogę na nowo zbliżyć się do niego, jak znów zdobyć jego zaufanie. Na razie obrałam kierunek, że dam mu czas, a potem będę próbować aż do skutku.-dopowiedziałam w myślach.

Obeszłyśmy potem jeszcze parę sklepów i udałyśmy się do swoich mieszkań. Po przyjściu rzeczy od razu rzuciłam na kanapę, a sama sięgnęłam po butelkę Jacka Danielsa, która od pewnego czasu stoi w mojej szafce. Nalewam sobie nieco do szklanki i siadam w fotelu włączając telewizor i znów płacząc.


Po kilku dniach znów nadeszły treningi. Po jednym z nich porwał mnie Krzysiek.

  -Co tam?-pytam.
  -Musisz mi pomóc.
  -W czym?
  -Kupić prezenty dla dzieciaków i Iwony.-mówi szybko.
  -Serio? Nie możesz wziąć kogo innego?-zapytałam.-Ja chyba nie jestem dobrym doradcą. Nie wiem, co mogą  lubić takie dzieciaki.
  -Ale przynajmniej coś dla Iwony może pomożesz.-dodaje.

Westchnęłam i zgodziłam się. Nagle do auta Igły wpakowali się środkowi.

  -A wy co?
  -Jedziemy z pomocą.-odparł Grzesiek.

Zaśmiałam się i po 10 minutach stanęliśmy pod galerią. Wysiedliśmy i wpierw gdzie zaszliśmy były sklep z zabawkami. Te dwa wielkoludy chwyciły jakieś plastikowe miecze i zaczęli udawać, że walczą. Miałam niezły ubaw z nich kiedy to robili. I tak najlepsze było to kiedy przymierzali zabawne maski. Ignaczak z naszą małą pomocą wybrał coś dla dzieciaków.

  -To Marta może zajdźmy do jubilera. Może jakiś pierścionek, albo wisiorek jej kupię.-mówi libero i idziemy przed siebie. Nagle naprzeciwko nas zauważamy Zbyszka z Aśką. Dziewczyna przygląda się jakiemuś ubranku i podsuwa go pod nos atakującemu. Ten unosi kącik ust do góry i przekłada do drugiej ręki torby które niósł. Miałam ochotę teraz odwrócić się i uciec, bo nie mogłam znieść tego widoku.

  -Siema.-mówi Zbyszek podając każdemu z nich rękę.
  -No siemaneczko Zibi.-odpowiada Igła.-Co wy tutaj robicie?-zapytał.
  -Małe zakupy dla naszego dziecka.-wtrąciła dziewczyna niemal wieszając się na ramieniu siatkarza. Ja cały czas obserwowałam go. Spojrzał na mnie z taką obojętnością. Myślałam po prostu, że zaraz rozpłaczę się.
  -Dobra idziemy dalej!-powiedział Igła widząc i czując tą niezręczną atmosferę.
  -Do zobaczenia.-mówi Zibi, a chłopaki odpowiadają mu i wymijamy ich.
  -W porządku?-pyta Kosok.
  -Tak.....chyba tak.-odpowiadam i wchodzimy do sklepu.

Oglądamy wszystko co znajduje się w gablotce.

  -Marta myślisz, że ten pierścionek z naszyjnikiem spodobałby się Oli?-zapytał mnie Piotrek, a ja stanęłam obok i patrzyłam.
  -Jest piękny. Sądzę, że na pewno jej się spodoba.-odpowiadam.
  -Czy mogłaby pani pokazać mi ten pierścionek?-zapytał Cichy ekspedientki. Ta wyciągnęłam szufladę i wyjęłam odpowiedni, podając go środkowemu. Oboje przyglądaliśmy się mu.
  -Jest świetny.-mówię.
  -Tak....daj rękę!-powiedział nagle spoglądając na mnie.
  -Po co?-zapytałam.
  -No daj! Chcę zobaczyć jak to wygląda na dłoni.

Wyciągnęłam więc w jego stronę dłoń, a on wsunął mi go delikatnie. Później trzymał moją rękę i wraz z Kosą podziwiali go.

  -Na rączce też się prezentuje idealnie.-mówi Kosok i uśmiecha się do mnie.-Poza tym na ładnej dłoni i brzydki pierścionek będzie piękny.
  -Kosa!-powiedziałam, gdyż wyczułam, że podrywa mnie na te teksty.
  -No co? Krzyczysz, że prawdę mówię?
  -Nie, ale wierz o co mi chodzi.
  -Okej. Piter pierścionek jest ładny, ale ręka brzydka więc nie wkładaj go na nią. Na Oli na pewno będzie lepiej wyglądał. -mówi, a my z Pitem śmiejemy się.

Po chwili chłopak ściągnął go i oddał kobiecie prosząc o naszyjnik. Środkowy spojrzał na mnie, a ja niego.

  -To też mam przymierzyć?-pytam.
  -Tak.-kiwa głową, a ja odwracam się do niego tyłem. Chłopak przekłada mi go i kładzie na mojej szyi zapinając z tyłu. Ułożyłam go by dobrze leżał, a potem podeszłam do lusterka, a chłopaki za mną.

  -I jak?-pytam zwracając się do nich.
  -Wow! Jest piękny.-odzywa się Piter. -Pasuje ci on wiesz?-zapytał.
  -Dziękuje.-odpowiadam i chcę go zdjąć, ale Piotrek ubiegł mnie i odpiął zapięcie.

Oddał naszyjnik i poprosił o spakowanie tego całego kompletu. Ja w tym czasie podeszłam do Igły.

  -I wybrałeś coś?
  -Tak. Myślę o tym zegarku i pierścionku z kolczykami.
  -Tymi z czarnym kamieniem?
  -Nie. Te z niebieskimi.-odpowiada, a ja spoglądam na nie. Były rzeczywiście piękne. Pierścionek idealnie pasował do tego kompletu. Libero zawołał panią, a ona wyjęła wszystko.

   -Tobie też mam posłużyć za manekina?-spytałam, a chłopaki wraz z tą kobietą zaśmiali się.
  -Jak możesz. Przymierz zegarek i powiedz czy wygodny jest.
  -Ale musisz mi go zapiąć, bo samej jest mi ciężko.

Próbował bawić się z tym cieniutkim zapięciem, ale nie wychodziło mu to.

  -No Igła nie żartuj sobie!-mówię. -To nawet Pit z zapięciem od łańcuszka sobie poradził.
  -No sorry!! Wyszedłem już z wprawy.
  -Może ja pomogę?-zapytała kobieta.
  -Chyba tak będzie najlepiej.-mówię i przesuwam w jej kierunku dłoń z zegarkiem. Zapina mi go.
  -I jak Marta? Będzie dobry dla Iwony?-zapytał.
  -Tak. Jeśli lubi zegarki to na pewno tak.-odpowiadam i znów proszę panią by odpięła mi go.

Po podliczeniu i zapłaceniu zapytałam chłopaków:

  -Czy już wszystko macie?
  -No tak.-odpowiadają chórkiem.
  -Dobra. To skoro już cała wasza trójka jest ze mną to pomoże mi coś wybrać dla ojca i brata na prezent.

Uwinęliśmy się w miarę sprawnie i po zjedzeniu deseru lodowego pojechaliśmy na drugi trening na Podpromie. Na sali kiedy robiłam statystyki dosiadł się do mnie Ignaczak.

  -Marta mam do ciebie jeszcze jedną prośbę.
  -Jaką?-zapytałam odrywając wzrok od monitora.
  -Mógłbym zostawić u ciebie te wszystkie prezenty? Nie chciałbym aby dzieciaki znalazły je.
  -Spoko. Nie ma sprawy.
  -Dziękuję.-odpowiada i leci do chłopaków.

Po treningu Krzysiu odwozi mnie do domu zostawiając w nim wszystko co dzisiaj kupił. Wieczorkiem potem wpadł Piter również chowając rzecz dla Oli. Nie chciał by to znalazła. Powiedział, że ostatnio natrafiła na bieliznę którą dla niej kupił.

  -Chyba będę musiała od was jakieś wynagrodzenie wziąć za pilnowanie tego wszystkiego.
  -To jakby coś to mów co i jak? W czym ci zapłacić? W dolarach, euro czy złotych?
  -W butelce wina i.... ewentualnie Jack Daniels do kolekcji. To mi wystarczy.
  -Masz to jak w banku kochana. Lecę już, bo Olcia pewnie zaraz wróci z pracy.

Pożegnałam się z nim i udałam się do kuchni. Otworzyłam lodówkę, a ta świeciła pustkami.

  -No to świetnie!-syknęłam zamykając głośno drzwiczki. Spojrzałam na zegarek który wskazywał 19:15. Założyłam kurtkę, szalik i buty ruszając na miasto. Mogłam iść na osiedlowy sklep, ale miałam ochotę na pikantne czipsy, więc zdecydowałam się na biedronkę w centrum miasta. Wzięłam wózek i idąc spokojnie wrzucałam do niego jakieś jogurty, serki, masło, mleko, jakieś warzywa, parę owoców, szynkę pakowaną i oczywiście to po co tu przyszłam. Włożyłam dwa opakowania, a do tego czerwone wino. Stałam już w kolejce gdy usłyszałam za sobą znajomy głos. Nie odwróciłam się jednak tylko spokojnie pakowałam wszystko do reklamówek. Wtedy też spojrzałam na chłopaka. Stał tam z tą blondynką. Wciąż patrzyłam na niego kiedy kasjerka powiedziała:

  -96.50.-oznajmiła, a ja sama zdziwiłam się, że tyle za to zapłaciłam. Spojrzałam w portfel i wyciągnęłam z niego pieniądze. Jak się okazało mam ze sobą tylko 80 zł. Świetnie. Trzeba było mi zajść wpierw do bankomatu. Zajrzałam w przegródkę i kart nie wzięłam. Przypominało mi się, że zostały na stole w kuchni, bo zostawiłam je u Igły w aucie i zapominałam zabrać, a jak przyjechał położył mi je na stole. Patrzyłam na pieniądze. Wyciągnęłam z reklamówki wino i jedną paczkę czipsów.

  -Mogłaby pani to odliczyć? Nie wzięłam ze sobą tyle i zbraknie mi.
  -Oczywiście.-odpowiada i chwyta za przedmioty, a ja kładę przed nią 80 złoty.
  -Niech pani poczeka.-odezwał się męski głos obok.- Ile brakuje?-zadaje pytanie i kątem oka widzę jak wyciąga portfel.
  -Nie trzeba.-odpowiadam spoglądając na niego i napotykam minę Aśki.
  -Ile?-zapytał kasjerki.
  -16.50.-odpowiada, a on kładzie jej równą kwotę. Spogląda to na mnie, to na Zibiego.-Więc co mam zrobić?-pyta mnie.
  -Niech pani odda tej pani tą butelkę i chrupki.-mówi atakujący. Kobieta odstawia to i podaje mi paragon. Wiem, że nie ma co robić sceny w sklepie. Pakuję te rzeczy do reklamówek i chwytam za wszystko odwracając się i mówiąc.

  -Dziękuję.
  -Nie ma za co.-odpowiedział i wziął się za pakowanie swoich rzeczy.

Z ciężkimi zakupami wróciłam do siebie. Rozpakowałam wszystko, a potem biorąc wino, kieliszek i miskę z czipsami zasiadłam na kanapie robiąc statystyki. Kiedy byłam zmęczona odstawiłam laptopa na bok i przykryłam się kocem, a potem odpłynęłam w głębokim śnie.


Rano zbudziło mnie pukanie do drzwi. Odrzuciłam na bok koc i zwlekłam się z kanapy. Przekręciłam w drzwiach zamek i otworzyłam je. Zdziwiłam się z osoby która tam stała.

  -Ola? No hej.-powiedziałam, a ona weszła do mieszkania nie odpowiadając nic.-Okeeej-szepnęłam cicho i zamknęłam drzwi. Stanęłam naprzeciwko niej, a ona podała mi kartkę. Spojrzałam na nią i zaśmiałam się.
  -Czyżby nasz siatkarz zamierzał zmienić swój stan cywilny?-przeczytałam głośno i spojrzałam na zdjęcie. -Wczoraj Piotr Nowakowski widziany był w Millenium Hall w towarzystwie pięknej brunetki i dwóch kolegów drużyny. Ci którzy byli spostrzegawczy dojrzeli, że siatkarz wkładał dziewczynie pierścionek na dłoń. Czyżby zaręczynowy?- i mój śmiech był jeszcze głośniejszy. Nie miałam zamiaru czytać dłużej tych bzdur. Spojrzałam na dziewczynę która stała z poważną miną.

  -Ola nie mów, że ty w to uwierzyłaś?-zapytałam.
  -No właśnie nie wiem co myśleć. Na początku jak znalazłam to, to nie poznałam cię, ale potem doszłam i chciałam to wyjaśnić.
  -Spokojnie możesz być pewna, że nie oświadczał mi się jak to tutaj napisał.
  -To co tam robiliście?-dopytuje.
  -Nie mogę powiedzieć. Obiecałam Piotrkowi.
  -Chce mi się oświadczyć?

Spojrzałam na nią i westchnęłam.

  -Ale obiecujesz, że nie piśniesz nic Piotrkowi dobra?
  -Jasne.
  -Właściwie to zaczęło się tak, że pomagać miałam Ignaczakowi, ale pod halą wsiedli jeszcze Grzesiu i Piter. I tak od razu poprosił mnie o pomoc przy wyborze czegoś dla ciebie. A potem zostałam manekinem i sprawdzali na mnie wszystko jak to na was będzie wyglądać.
  -Na was?
  -Na tobie i Iwonie.
  -I co wybraliście?-zapytała.
  -Ola.....
  -Marta proszę powiedz mi...obiecuję, że jak to dostanę to nie wygadam się, że wiedziałam.
  -Pierścionek i wisiorek....taki komplet.
  -Aha....W takim razie skoro ty pomagałaś wybierać to założę się, że na pewno mi się spodoba.
  -Piotrek wybierał, a ja tylko pomagałam.
  -Przepraszam za te wejście dzisiaj. Mam zły dzień po prostu i nic mi się nie chce.
  -Spokojnie. Pewnie też bym się zdenerwowała widząc takie coś.....Może w takim razie napijesz się czegoś?
  -Kawy.
  -Już się robi.

Weszłyśmy do kuchni, a ja zrobiłam napój i przyszykowałam jakieś małe śniadanko. Potem wyruszymy spacerkiem na Podpromie, bo za godzinkę ostatni trening przed jutrzejszym meczem z ZAKSĄ. Dziewczyna odprowadziła mnie pod same drzwi i poszła dalej. Wchodząc do budynku minęłam się z Kowalem i poszłam zdjąć z siebie kurtkę i zmienić buty. Kiedy odwiesiłam to miałam zamiar udać się na halę usłyszałam pewną rozmowę. Schowałam się więc i przysłuchiwałam.


                                        _______________________________________

Kinia dobrze odgadłaś, że chodziła o Piotrka i Olę :) Macie trochę nudny i o niczym rozdział, ale trzeba i czasem takie wpleść do historii. Jakieś domysły macie czyją rozmowę usłyszała dziewczyna, a nawet o czym rozmawiano?
Pozdrawiam :*