Rozdział 42

"Łzy nie są oznaką naszej słabości, lecz tym, że nasze serce nie stało się pustynią"

Droga mija mi strasznie szybko. Dojeżdżam w końcu do Spały. Teraz nie pozostaje mi nic innego jak znaleźć ośrodek. Pokierowana przez miłego pana, udaje mi się dotrzeć na miejsce. Wchodzę na teren ośrodka i idę do głównego budynku. Stawiam walizkę i podchodzę do recepcji.

  -Dzień dobry.-mówię, a młoda kobieta unosi wzrok.

  -Dzień dobry.

  -Chciałabym się dowiedzieć gdzie trenują siatkarze.

  -Przepraszam, ale dziennikarze i fotografowie mieli już spotkania z nimi parę dni temu. Od teraz zabronione jest wpuszczanie ich.

  -Ale pani nie rozumie. Ja należę do sztabu.

  -Proszę sobie nie żartować-mówi.

  -A czy wygląda żebym żartowała? Proszę sprawdzić rezerwacja jest na pewno.

  -Pani dowód poproszę.

Z torebki wyciągam dokument i podaje go kobiecie. Wystukuje coś na klawiaturze i patrzy na ekran.

  -Rzeczywiście. Przepraszam panią najmocniej.

  -Nic się nie stało.

Sięga po coś i po chwili wręcza mi kluczyk.

  -To będzie trzecie piętro.

  -Dobrze, dobrze. Jednak najpierw chce zajrzeć na salę. Mogłaby pani powiedzieć mi jak tam dojdę?

  -Oczywiście.

Wręczyła mi plan ośrodka i wskazała wszystko co i jak. Podziękowałam i ruszyłam tak jak pokierowała mnie. Po drodze mijam dwóch młodych biegnących chłopaków. Gdy znajdują się za mną słyszę gwizdy. Otwieram drzwi i wchodzę do budynku. Denerwuje się lekko. Nie muszę długo szukać, bo drzwi są uchylone. Słyszę głosy chłopaków. Powoli i jak najciszej wchodzę na salę. Staję sobie z boku i przyglądam się jak pracują. Aż miło patrzeć.

  -Patrzcie!!-słyszę jak któryś z chłopaków krzyknął. Odwracam głowę w stronę z której dochodził dźwięk. Ignaczak. No przecież kto mógłby to być gdyby nie on. Reszta również spogląda w moim kierunku, a po chwili leci już. Bartek szybko porywa mnie w ramiona i mocno ściska.

  -Miałaś zadzwonić i powiedzieć czy będziesz.-mówi

  -Sama nie wiedziałam, aż do przedwczoraj-uśmiecham się i witam z resztą.

Nie sądziłam, że tak bardzo chcieli abym tu była. Kubiak mocno mnie przytula i szepcze „dziękuję” Widzę też parę nowych twarzy, może nie tyle nowych, bo widziałam ich na boisku, ale nie miałam okazji poznać osobiście.

  -Chłopaki to jest Marta nasz statystyk -zaczyna Ignaczak. Przedstawiają się po kolei. Słyszę Andreę który każe im wracać do pracy. Podchodzę do ławki i siadam sobie. Po chwili obok pojawia się Kubiak.

  -Nawet nie masz pojęcia jak się cieszę, że tu jesteś....I dziękuję za to, że rozmawiałaś z Moniką. Nie wiem co jej powiedziałaś, ale zmieniła zdanie i przeprosiła mnie za wszystko. Teraz znów wróci moje kochanie.

  -Dobrze, że chociaż tobie pomogłam.

  -Nie martw się. Poradzimy coś i na ciebie.-uśmiecha się, a ja spoglądam na Bartmana który patrzy na mnie.

  -Teraz wracaj na boisko, bo twoja kolej.-mówię, a on znika.

Gdy kończy się trening czekam na zewnątrz na chłopaków. Pierwszy z nich wychodzi Bartek który od razu chwyta za walizkę.

  -To gdzie masz pokój?-pyta,a ja wyciągam kluczyk.

  -Wiem, że na trzecim piętrze.....a numer.....66.

  -O to fajnie. Ja mam 73, czyli po drugiej stronie korytarza.

Dołączyła do nas reszta i poszliśmy, a raczej wjechaliśmy na górę. Skakali nade mną jak nad dzieckiem. Wskazali mi pokój. Okazało się, że na prawo pokój ma Kubiak z Wojtaszkiem, po lewo Ignaczak z Łukaszem. Naprzeciwko Pit z Kurkiem, a obok Wiśniewski z Konarskim. Czyli najważniejsze osoby mam obok siebie. Wszyscy od razu wpakowali się do mojego pokoju.

  -Ty ładnie tu masz....i tak czysto.-mówi Piotrek

  -Boję się zajrzeć do was.

  -I dobrze. Dla własnego dobra nie rób tego-dodaje Kurek.

Postawiłam rzeczy i chciałam wziąć się rozpakowywanie.

  -Zostaw to! Obiad czeka. Potem to zrobisz.-i tak jak szybko znalazłam się w pokoju tak z niego szybko wyszłam. Zaprowadzili mnie na ogromną stołówkę. Przechadzało się na niej paru siatkarzy i innych sportowców. 

  -Siadaj, tylko powiedz co chcesz-mówi Igła.

  -Dam sobie radę.

Poszłam za chłopakami i zorientowałam się co dobrego dają do jedzenia. Zdecydowałam się na schabowego. Kubiak zajął mi miejsce. Przy stoliku siedział też Igła i Żygadło. Po chwili zajęte zostały wszystkie miejsca. Przyznam, że ciężko szło mi jedzenie z powodu tego, że wciąż mnie rozśmieszali.

  -Czy chociaż na chwilę nie możecie spoważnieć i dać spokojnie zjeść?

  -Nie Marta. Taki już nasz urok -odpowiada Ignaczak.

Po chwili do naszego stolika podchodzi jakaś dziewczyna.

  -Ty jesteś Marta?-pyta, a ja niepewnie patrzę na nią.

  -Tak....a ty?

  -Jestem Asia. Dziewczyna Zbyszka.

Aha. W końcu poznałam tą sukę. Przyznaję, że nie wiem gdzie chłopak miał oczy gdy wiązał się z nią.

  -Wiele słyszałam o tobie-dodaje po chwili.

  -Ja o tobie niestety też.-odpowiadam szczerze i poważnie, a ona mruży oczy. Nozdrza rozszerzają się jej. Oho. Czyżbym ją wkurzyła?

  -Musiałam w końcu poznać dziewczynę którą na wizji pocałował mój chłopak. Nie widziałam tego więc chciałam zobaczyć jak wyglądasz.....z tego co słyszałam zerwałaś ze swoim chłopakiem. Przykro mi bardzo-mówi, a ja mocno zaciskam ręce na sztućcach  Zaraz wbije jej ten widelec. Czuję wtedy też jak ktoś zaciska rękę na mojej nodze. Dostrzegam, że ręka należy do Kubiaka. Patrzę na niego, a on tylko kiwa głową, bym nie dała się sprowokować.

  -No niestety tak....ale wiesz nie zazdroszczę ci. Chyba gorzej to wybrać nie mogłaś. Bartman całuje fatalnie. Nie spotkałam się z nikim kto jest tak słaby w te klocki...Jednak sądzę, że znalazł swój swojego więc....-i wzruszam ramionami. -Zamiast rozmawiać o tym może opowiedziałabyś nam o swoim wypadku?

  -Jakim wypadku?!-pyta

  -No chyba nie powiesz, że się z takim ryjem urodziłaś??-udając zszokowaną przykładem rękę do ust i widzę jak chłopaki odwracają głowy i próbują powstrzymać śmiech. Dziewczyna nie odpowiada nic tylko odchodzi. Ulżyło mi, ale czuję, że do oczu napływają mi łzy.

   -Przepraszam was na chwilę chłopaki.- i wstaję od stołu. Szybko wychodzę na zewnątrz i podążam przed siebie. 

Siadam na jakimś pieńku zaraz przy wejściu do lasu. Płaczę w samotności. Ja rozumiem, że zrobiła to specjalnie, ale to boli wciąż tak samo. Wszystko teraz zacznie się od nowa. Otwieram oczy i widzę obok ramienia paczkę chusteczek. Szybko odwracam się i widzę chłopaka. Na początku nie mogę przypomnieć sobie jak on się nazywa.

  -Proszę-mówi.

  -Dziękuję....

  -Grzesiek-dodaje. Grzesiek Kosok.

  -Przepraszam, ale jakoś wyleciało mi to z głowy.

  -Spokojnie.

Biorę od niego chusteczki i doprowadzam się jakoś do porządku.

  -Nie przejmuj się nią. Zrobiła to specjalnie.

  -Wiem. Już dużo wcześniej usłyszałam o niej. Temu byłam taka nie miła.-uśmiecha się mężczyzna.-Zdradzę ci coś, ale obiecasz, że nie powiesz nikomu tego?

  -Dobrze.

  -Przyjechałam by policzyć się właśnie z nią. Gdyby nie Kubiak i nie to co mi powiedział... dziś mnie tu by nie było. Przyjechałam tu dla niego.

  -Rozumiem. Cieszę się, że mogłem cię poznać. Słyszałem jak chłopaki kombinowali z tym sprowadzeniem cię tutaj. Musiałaś być wyjątkowa skoro tak im na tym zależało. Teraz wiem czemu.-i odpowiadam na jego uśmiech swoim uśmiechem.

  -Mam nadzieję, że nie skarżyli się zbytnio.

  -Nie. Chcieli byś tu była. A ja....bardzo mi miło, że mogłem cię poznać.

  -Mnie również....A w jakim klubie grasz?-pytam gdyż nie mam ochoty dalej gadać o tym co się stało.

  -W Resovii.

  -Na następny sezon zostajesz?

  -Tak, a co?

  -Tak tylko pytam.

  -Okej....ale teraz już nie płacz. I wracajmy do ośrodka dokończyć obiad.

  -Chyba przeszła mi ochota na jedzenie.

  -To co? Do pokoju?

  -Tak.

Pomógł mi wstać i ruszyliśmy prosto na górę. Zostawił mnie pod drzwiami i sam poszedł dalej. Patrzyłam jak znika. Nagle do moich uszu dobiegła rozmowa. Toczyła się ona zaraz za moimi plecami.

-Spokojnie kochanie. Nie przejmuj się tą wariatką. Dobrze wiesz, że masz piękniejszą buźkę od niej.-mówi, a ja poznaję po głosie tego bydlaka. Nie wytrzymałam tak stojąc i odwróciłam się do nich po czym ruszyłam. Popchnęłam Bartmana na ścianę.

-Masz coś do mojej twarzy?!-krzyczę

-No mam! Poza tym nie podoba mi się, że obrażasz moją dziewczynę.

-Jaki obrońca zwierząt się znalazł!-i śmieję się mu w twarz. Odepchnął mnie lekko, ale ja nie wytrzymałam i po prostu plunęłam w niego. Wytarł policzek z mojej śliny.

-Tylko na tyle cię stać?-pyta, a ja zaczynam go okładać pięściami. Próbuje mnie powstrzymać, ale nie udaje mu się to, bo zarobił ode mnie kolanem w jądra. Zgina się w pół, a potem ląduje na podłodze. Uderzam go po twarzy, a potem wstaje i kopie po nogach.

-Zabiję cię! Słyszysz!-krzyczę i płaczę.-Nie daruję ci tego! Zniszczyłeś mi życie!

Wiem, że leżącego się nie kopie, ale nie obchodziło mnie to. Przez tą całą złość słyszałam tylko krzyki Aśki. Bartman próbował odepchnąć mnie nogami. Nagle ktoś zaczął mnie odciągać. Wyrywałam się, ale uścisk był silniejszy. Mocno objął ramieniem i odeszliśmy od tego całego zgiełku. Płakałam w koszulkę chłopaka gdy staliśmy w windzie. On nic nie mówił, nie nalegał. Jak zjechaliśmy na dół wyszliśmy na podwórze. Zaprowadził mnie w jak najdalsze miejsce od budynku. Usiedliśmy pod daszkiem na ławeczce. Rozejrzałam się. Jeszcze tutaj nie byłam. Krzysiu miał rację, że jest tu dobre miejsce na grilla  Odsunęłam się od siatkarza i wzięłam od niego chusteczki.

  -Dzięki Misiek.

  -Nie ma za co.

  -Ja chyba nie dam tutaj rady być. Widziałeś jak reaguje na niego i tą laskę.

  -Hej...hej hej-i przytula mnie.-Powiedziałem, że sobie poradzimy i tak będzie. Przestań zwracać na nich uwagę. On będzie starał ci się dopiec, ale powiedz mi lepiej czemu teraz go pobiłaś?

Opowiadam mu, a on tylko kręci głową i uśmiecha się.

  -Wiesz Marta jestem pod wrażeniem. Najpierw oplułaś go, potem pobiłaś. Po pierwsze nie znam żadnej dziewczyny która tak by zrobiła chłopakowi, a zwłaszcza siatkarzowi. Po drugie jesteś wielka. Położyłaś go na łopatki.

  -Wiesz Misiek, ale to i tak nic nie zmieni.

  -Tak, ale na pewno jakoś ci ulżyło. Jakaś cząstka złości uleciała czy nie?-pyta

  -No co ty?! Ja mam ochotę jeszcze bardziej mu przyłożyć ...a tak właściwie to teraz jej. Może po moim lewym sierpowym jej twarz wyglądałaby lepiej.

  -Jak jeszcze dodasz prawy, to zdecydowanie lepiej-odpowiada i oboje śmiejemy się.

  -Jeszcze ja jej pokażę, że ze mną się nie zadziera.

  -Ja myślałem, że ja będę cię powstrzymywał przed tym byś nie pobiła Aśki, a ty mnie żebym Bartmana, a z  tego co widzę muszę pilnować cię przed tym i tym.

  -Tak Kubiak! Pilnuj, bo następnym razem nie wiem co mu zrobię!

  -Okej kochana, a teraz wracajmy do środka.

Podaje mi dłoń i pomaga wstać. Obejmuje go w talii, a on rękę zarzuca na moje ramie. Jak dobrze jest mieć takiego przyjaciela. Odprowadza mnie pod sam pokój i czeka aż wejdę. Gdy znalazłam się w środku ściągnęłam szpilki, rzuciłam sukienkę i założyłam spodenki oraz bokserkę. Do szafy pochowałam ubrania. Usiadłam do biurka i zaczęłam studiować cały grafik siatkarzy. Położyłam też swój z próbami. Udało mi się znaleźć parę treningów z których możliwe udałoby się urwać. Wtedy też do pokoju ktoś puka. Bez żadnego zaproszenia wchodzi, a ja od razu podrywam się z miejsca, biegnę w jego stronę i rzucam się na szyję.

  -Też się cieszę, że cię widzę.-mówi Oskar.

  -Dzięki za wszystko.-mówię puszczając go.

  -Przestań! Chłopaki sami chcieli to zrobić....Przyszedłem się przywitać, bo porwali cię tak wszystko, że nie zdążyłem-i zaczyna się śmiać.

  -No tak. Traktują mnie jak dzbanek ze szkła.

  -A dziwisz się im? Boją się, że będziesz płakać, a nie chcą tego. Lubimy cię tutaj wszyscy  I zapewne odczulibyśmy twój brak.

  -Jak miło.

  -No wiesz musiałem od czegoś zacząć...czas teraz na coś mniej miłego, a mianowicie praca.

  -Wiedziałam, że na pewno coś kombinujesz-odpowiadam i szturcham go w bok.

  -Dobra, dobra kochana. Zapraszam do siebie.

Zakładam japonki i wychodzę z pokoju. Po drodze mijam siatkarzy i idziemy do końca korytarza, a potem na lewo.

  -Patrz tu pokój mam ja, tam Andrea z Andreą, tam nasi fizjo, a tam lekarze i inni....Jednym słowem cały sztab-odpowiada i wchodzimy do pokoju.

  -A dlaczego ja mam wśród siatkarzy? Równie dobrze mogłam mieć obok was....tak z dala od nich.

  -No i właśnie to był czynnik o którym zadecydował Anastaii by cię tam umieścić.

  -Nie rozumiem?-pytam i siadam na łóżko.

  -Dobrze, wie co się stało. Chciał abyś na nowo....no znów zaufała siatkarzom, byś miała kontakt ze swoimi przyjaciółmi, by byli blisko w razie czego.

  -Kurczę! Czy wy możecie przestać mnie tak traktować?! Chłopaki obchodzą się jak z jajkiem, żeby przypadkiem czegoś nie powiedzieć za dużo, cały czas próbują żartować, rozśmieszać, jeszcze Andrea w psychologa się bawi. Zrozumcie! Ludzie się rozstają to normalne! Okej?! Kocham go wciąż, ale nie mam zamiaru by ktoś przejmował się tym. To jest przeszłość. Było fajnie... Skończyło się trudno. Wiem, że może przeszkadzać to, że wszyscy wiemy czemu tak się w moim życiu zrobiło, ale nie mam zamiaru dzielić zespołu...tego aby stanęli po mojej stronie. Cieszę się, że wszyscy o mnie się tak troszczą, ale ja tego nie chcę. Chcę by traktowali mnie normalnie jakby nic się nie stało. Jak możesz to przekaż im to wszystkim, bo ja nie będę im potrafiła przemówić do rozsądku.....Wiesz założę się, że dzisiaj któryś pojawi się z kwiatami bądź czekoladą.....oczywiście którą nie pogardzę-mówię i uśmiecham się-Ale koniec tego! Oni bardziej się przejmują niż ja!

  -Okej Marta czaje. Powiem im coś, ale teraz zabierajmy się za robotę.

Siadamy na łóżku i zaczynamy pracę nad rywalami. Nasz pierwszy przystanek to Toronto. Tam będziemy grać z Kanadą, Finlandią i Brazylią. Żartujemy i pracujemy jednocześnie. Nagle drzwi do pokoju się otwierają i wpada Winiarski.

  -No Marta nareszcie cię znalazłem!....Grzesiek powiedział, że nie chciałaś jeść, więc przyniosłem ci coś od nas.-i zza pleców wyciąga długą czekoladę. Patrzymy na siebie z Oskarem i zaczynamy się śmiać.

  -Dzięki Michał. Również reszcie przekaż. Ja tu z wami nie zginę na pewno...-mówię biorąc ją.

  -Z głodu też nie umrzesz-dodaje.

  -No nie.

  -Dobra to ja lecę pa- i znika szybko.

Z Oskarem śmiejemy się cały czas.

  -Mówiłam ci, że tak będzie....jednak skoro tak potrafią czytać mi w myślach to poproszę coś mocniejszego...może wino?-zastanawiam się głośno.

  -Tak, tak i pizza do tego-dodaje Oskar.

  -Tak. I pizza jeszcze.Zobaczymy za ile znajdą się tutaj te smakołyki.

Zjadamy czekoladę, lecz żadnej z tych rzeczy którą poprosiłam już nie było. Udaję się do swojego pokoju. Spoglądam na zegarek. 23:30. Zabieram z walizki ręcznik i idę się umyć. Po wyjściu spod prysznica zakładam T-shirt i spodenki. Mokre włosy wycieram w ręcznik. Wyglądam na korytarz, na którym panuje cisza i ciemność. Z powrotem zamknęłam drzwi i podeszłam do walizki. Z bocznej kieszeni wyciągnęłam butelkę wina.

  -Może i oni nie przynieśli, ale sama się zaopatrzyłam.-mówię sama do siebie biorąc z szafeczki szklankę. Otwieram drzwi balkonowe i od razu znajduję się na niedużym balkonie. Siadam na kafelkach i opieram się o ścianę. Męczę się chwilę by otworzyć butelkę. Gdy udaje mi się nalewam trunku do szklanki. -W takim razie za nowe życie-szepczę i biorę łyka. Patrzę w gwieździste niebo. Nie myślę...nie myślę o niczym. Po prostu patrzę. Tak miło przez chwilę zapomnieć o problemach.

  -Wiesz, że nie wolno pić?-słyszę głos, ale nie reaguję.- Może papierosa jeszcze?....Chyba Anastasii nie ucieszy się gdy powiem mu co widziałem!-gada, a ja nie odpowiadam wciąż. Zaczyna się denerwować. Słyszę to po jego głosie. -Głucha jesteś czy jak?!

Gdy na te pytanie również nie odpowiadam chłopak znika, a mi po chwili płyną już łzy. Nie potrafię tego powstrzymać. Każde spotkanie jego będzie równało się z powrotem do przeszłości. Jak tylko opróżniam szklankę wracam do pokoju i kładę się spać. 

                             _____________________________________________
Przepraszam, ale wczoraj nie mogłam dodać. Jak dla mnie średni jest ten rozdział. Mam nadzieję, że chociaż wam się spodoba. Całuję :*    VIVE Targi Kielce !!