Rozdział 43

"Na świecie nie ma nic piękniejszego od pobudzania ludzi do śmiechu"

Dni upływały bardzo szybko. Andrea zgodził się bym czasem w ciągu tygodnia jeździła do Kędzierzyna na próby z dziewczynami. Byłam mu za to bardzo wdzięczna. Weekendy mieliśmy wolne więc zazwyczaj zabierałam się z Wiśnią. W piątek popołudniu wyjeżdżałam, jak tylko byłam ćwiczyłyśmy z dziewczynami układ na występ w klubie, przy okazji dopracowywałyśmy nowy. Potem kilka godzin spotkań z Kamilem, nadrobienie „materiału” i wieczorem w niedzielę wyjazd z powrotem do Spały. W ciągu tygodnia gdy nie mogłam przyjechać kontaktowałam się  z dziewczynami za pomocą Skype'a. Często było tak, że nagrywały mi próby z układem, a potem sama ćwiczyłam go u siebie. W poniedziałek wstałam dość wcześnie. Chłopaki śniadanie mieli zawsze o 8:00, półtorej godziny na odpoczynek i 9:30 zajęcia na siłowni. Byłam więc pewna, że przed 8 nikogo już nie ma na piętrze. W samej bieliźnie wyszłam z łazienki i paradowałam po pokoju. Podłączyłam prostownicę do kontaktu. Włączyłam laptopa i wybrałam losowe jakiś kawałek z playlisty. Od razu dźwięk na fulla i możemy zaczynać. Usłyszałam dawno zapominany kawałek. [WŁĄCZ :) (Wannabe)]  Tańczyłam i śpiewałam do prostownicy. Co jakiś czas przejechałam nią po włosach. Wygłupiałam się, skakałam,  kręciłam biodrami. Dobrze, że nikt mnie nie widzi-powiedziałam w myślach. Obracam się i staje jak zamurowana.

  -Co wy tu robicie?!-pytam zaskoczona jednocześnie wkurzona. Szybko orientuję się, że stoję w samej bieliźnie. Szukam czegoś co mogłabym założyć. Łapie pierwszy lepszy podkoszulek który leży na fotelu i wciągam go na siebie. -Więc dowiem się w końcu?! Nie nauczyli was pukać?!-pytam, a oni zaczynają się śmiać.

  -Przepraszamy, ale przy tym występie raczej ciężko byłoby zapukać byś uprzejmie nam otworzyła. Raczej chyba nie słyszałabyś nic....Poza tym czemu mieliśmy ci przerywać ten fantastyczny występ?-odpowiada Bartek i wszyscy znów zaczynają się śmiać.

  -Bardzo śmieszne! No naprawdę śmieszne.-mówię, a za chwilę dołączam do nich.

  -Ale przyznaję, że tańczysz fantastycznie-dodaje Kosok.

  -Śpiewasz jeszcze lepiej-rzuca Ignaczak.

  -Dobra, dobra-odpowiadam- Poza tym co wy tutaj robicie? Powinniście dawno być już na śniadaniu.

  -Trening mamy przełożony na później. Chcieliśmy pospać, ale....-znów odpowiada Bartek ledwo hamując śmiech.

  -To czemu nikt nie raczył mnie o tym poinformować?! Dałabym wam się wyspać przynajmniej.

  -Przestań! To co tutaj zobaczyliśmy zupełnie nam to rekompensuje.-śmieje się Nowakowski.

  -Dobra, ale wynocha mi już stąd!! Sio!-wyganiam ich i ubieram się jak człowiek.

Gdy już posprzątałam nieco w pokoju zeszłam na śniadanie. Byłam pierwsza. Jak nigdy. Wzięłam naleśniki z serem i herbatę. Po chwili nie tyle co zobaczyłam, a usłyszałam siatkarzy. Śpiewali kawałek mojej piosenki. Przysiedli się od razu.

  -Teraz cały czas będziecie się ze mnie nabijać?-pytam

  -Absolutnie nie. Wpada w ucho szybko-odpowiada Kubiak.

  -So tell me what you want, what you really really want-zaśpiewał Kurek

  -I'll tell you what I want, what I really really want-dodaje śpiewająco Nowakowski

  -I wanna, I wanna, I wanna, I wanna, I wanna really. Really really wanna zigazig- trzyma przed sobą widelec Ignaczak i śpiewa. Po chwili wszyscy przy stole to robią i wspólnie śpiewają:

  -If you wanna be my lover, you gotta get with my friends, Make it last forever friendship never ends. If you wanna be my lover, you have got to give. Taking is too easy but that's the way it is.-rozbrzmiewa ich fałsz. Nie dałam rady normalnie wysiedź ze śmiechu.

  -Brawo chłopaki! Brawo-klaszczę -Występ w Must be the music macie gwarantowany.

  -No a jak-odpowiada szczęśliwy Ignaczak.

Wtedy znów słyszę tą piosenkę nuconą przez Zbyszka który właśnie wszedł na stołówkę.

  -Kubiak ja już dłużej nie dam rady!-mówię patrząc na chłopaka.

  -Ty mi tylko nie mów, że chcesz wyjechać. Tyle ciągniesz to wszystko i chcesz zrezygnować?!-zaniepokojony lekko pyta i odkłada nóż.

  -Nie!..No co ty! Ja po prostu już nie dam rady być obojętna na Zbyszka. Tak mnie wkurza, wyśmiewa, a ja nic nie robię sobie z tego!

  -Co masz zamiar zrobić?-pyta

  -No jak to co?! Od dziś koniec z milczeniem. Zaczynam się normalnie odzywać. Może nie normalnie do końca, ale będę gadać, że w pięty będzie mu szło.

Misiek zaśmiał się tylko.

  -Wiesz....już nie mogę się doczekać kiedy to zrobisz-mówi- Ale wiesz, że tą obojętnością też wkurzałaś go? Nie mógł bawić się w swoje gierki,bo nie miał z kim.

  -To teraz będzie miał, ale gramy tylko na moich zasadach. -wtedy też w mojej głowie zrodził się szatański plan.

Po śniadaniu jak zwykle na salę. Często podawałam im piłki, podrzucałam czy coś. Jednak tym razem miałam lepszą rolę, bo wraz z Oskarem liczyliśmy punkty. Ja dla jednej drużyny, a on dla drugiej. Siedzieliśmy do siebie plecami jednak na tyle blisko, abyśmy mogli gadać. Z kieszeni wyciągnęłam lakier do paznokci. Usiadłam wygodnie i obserwując ich malowałam. Gdy dmuchałam na nie by szybciej wyschły nie zauważyłam lecącej w moją stronę piłki i cały lakier wylądował na moich klubowych spodenkach. Jak oparzona podniosłam się spoglądając na nich.

  -Który to?!-krzyknęłam rozglądając się po nich. Nowakowski udając  że drapie się po brodzie wskazał mi Bartmana. Kubiak gdzieś tam palcem wskazywał na niego, jednak to Bartek stał za atakującym wyraźnie pokazując na niego. Był niczym wielka neonowa strzałka mówiąc „To on”

  -Bartman zabiję cię!-wstałam i podniosłam leżącą buteleczkę idąc z nią w jego stronę. Chłopak stał z tym cwaniacki uśmieszkiem na ustach. Wylałam resztkę lakieru na jego ramię.

  -Ty głupia jesteś!-krzyknął i odskoczył.

  -Chyba ty baranie! Masz mi w tej chwili odkupić ten lakier!-odpowiadam rzucając w niego pojemnikiem.

  -Chyba śnisz królewno!-odkrzykuje uchylając się od dostania.

  -Nie teraz pajacu!-podchodzę i zaczynam go walić w klatkę piersiową i ramię. Nie szczędziłam przy tym siły, chociaż pięści bolały mnie nieco. Próbuje mnie powstrzymać jednak nic z tego więc przerzuca mnie sobie przez ramię i rusza.

  -Puść mnie, bo zaraz tego pożałujesz!-wściekła mówię nadal waląc go tym razem po plecach.

  -Ha ha ha. Strasznie się boję.

Wtedy też biorę zamach nogą, zginam ją i chłopak dostaje prosto w żebra. Ugina się przez co oboje upadamy. Podnosi się z pleców i staje na kolanach.

  -Ty świnio!-krzyczy.

  -Mówiłam, że pożałujesz!-i patrzę jak próbuje wyrównać oddech.

Słyszę z daleka tylko śmiech chłopaków. Staje przed nami nagle Andrea.

  -Po treningu zostajecie!-mówi surowo i odchodzi.

  -To wielkie dzięki-podnosi się Zibi i wraca na swoje miejsce. Ja także to robię, otrzepując spodenki. Oskaro zamienił się ze mną i mogłam zająć się drugą połową chłopaków. Chyba nie wytrzymałabym gdybym miała na niego jeszcze patrzeć. Gdy tylko Andrea ogłasza koniec treningu przypomina mi i Bartmanowi abyśmy zostali. 


                                        ___________________________________

No i kolejny rozdział. Mam nadzieję, że spodoba się wam :) I jak myślicie co zrobi trener?
Brawo Vive Targi Kielce! Jest brąz!:)
Pozdrawiam i zapraszam na nowy na  Ty i ja-lodowisko i boisko. :)