Rozdział 53

"Nigdy nie zakładaj się z diabłem. Może zdarzyć się tak, że przegrasz ten zakład."

 -No i jesteśmy na miejscu!-odezwał się ten dupek spoglądając na mnie z tym swoim uśmieszkiem na ustach.-zaczynamy zabawę!- i niczym dzieci rozbiegli się. Do mnie podszedł samo on. -A dla ciebie kochaniutka mam pierwszy zakładzik.

  -Jaki?-zapytam drżącym głosem.

  -Widzisz to tam?-zapytał wskazując na najwyższą z atrakcji.

  -Tak.

  -Tam idziemy. Chłopaki skoczyli po bilety. Będzie niezła jazda....chyba mi nie powiesz, że się boisz?- i widziałam ten uśmiech zwycięzcy na jego ustach.

Odwróciłam się do Kuby.

  -Jak mogłeś mu to powiedzieć?! Specjalnie to ode mnie wyciągnąłeś, żeby teraz on mógł robić ze mną co chce?!-krzyczałam.

  -Absolutnie nie! Nic mu nie powiedziałem na ten temat. Ja uważam, że nie ma co żartować. Każdy przecież czegoś się boi....i ja nie jestem taki który wykorzystuje to. Przysięgam, że nic mu nie powiedziałem!- miałam mieszane uczucia co do tego czy mówi prawdę.

  -Nic mi nie powiedział. Sam słyszałem to.-odpowiedział Zbyszek. No tak.mogłam się tego spodziewać.- To jak wycofujesz się?

Czyli o to mu chodzi. Wiedział, że się boję pójść na karuzelę z wesołym miasteczku to uknuł to specjalnie by mógł wygrać ze mną....boję się, ale nie dam mu tej satysfakcji.

  -Chyba śnisz! Idziemy!-i ruszyłam w tamtym kierunku. Chłopaki zajęli kolejkę na tą wielką karuzelę. Wszystko we mnie krzyczało abym się wycofała, ale ja nie potrafiłam tak po prostu pozwolić mu wygrać.

  -To jest nasz zakład. Pojedziesz wymyślasz mi karę, jeśli nie ja to robię. W razie gdybyś nie wykonała tego co ci każę czeka ciebie coś gorszego.

  -Czyli co?

  -Nikt na razie nie odważył się na to.

  -Ale na co?

  -Rozbierasz się do naga i mając na swoich miejscahc intymnych tabliczki z jakimiś głupimi hasłami wbiegasz po meczu na boisku.

  -Wy jesteście chorzy!

  -Może, ale dzięki temu każdy robi wiele niemożliwych rzeczy, aby nie musiał wbiec tak na boisko.Wiesz jakie to byłoby dla nas upokorzenie?

  -Dla ciebie? Poważnie?

Przyszła nasza kolej. Chłopak sprawdził nasze bilety i przepuścił. Usiadłam obok Ignaczaka i Kosoka. Z dala obserwowałam Bartka który od razu zrezygnował. Złapałam mocno Grześka za rękę.

  -Boję się. Bardzo się boje-powiedziałam do niego.

  -Spokojnie ja tu jestem. Zanim się obejrysz będzie po wszystkim.

Serce biło jak oszalałe. Puls przyśpieszył. Gdy facet sprawdzał czy jesteśmy zapieci powiedziałam do niego.

  -Niech mnie pan odepnie!

Niepewnie spojrzał na mnie.

  -Proszę by pan odpiął mnie!-krzyknęłam, a chłopak zszokowany podszedł do mnie i zrobił to o co prosiłam. Zeskoczyłam z siedzenia i podeszłam do swoich butów zabierajac je. Wiem, że w tym momencie przegrałam, ale strach był ogromny.... Ja za bardzo się bałam. Gdy znalazłam się tylko za barierką wpadłam w ramiona Bartka. Drżałam jak nigdy.

  -Już jest dobrze.....jesteś ze mną. Nic ci nie będzie.-szeptał mi do ucha. Powoli uspokoiłam oddech. Niedługo potem usłyszałam jak maszyna ruszyła. Spojrzałam i widziałam jak karuzela wzbija się w górę. Ludzie krzyczą i machają nogami. Staliśmy tak obserwując poruszającą się karuzelę.

  -Chodźmy-powiedziałam do Bartka. Uśmiechnął i splótł swoje palce z moimi . Zerknęłam w dół na nasze ręce. Jednak zamiast wyrwać dłoń mocno ścisnęłam rękę Bartka dając mu do zrozumienia, że nie mam nic przeciwko. Spacerowaliśmy tak wśród tłumu ludzi. Kupiliśmy watę cukrową. Zajadaliśmy się nią jak małe dzieci.

  -Ty w ogóle boisz się jakichkolwiek karuzel?-zapytał

  -Nie wiem nawet.

  -A na przykład na łańcuchową pójść?

  -A co z tobą?

  -Jeśli ty pójdziesz to ja też.

  -Poważnie mówisz?-spojrzałam na niego zdziwiona.

  -Tak....tylko powiedz mi, że chcesz.

Zastanwaiałam się przez chwileczkę. On naprawdę poszedłby ze mną?

  -Tak Bartek. Pójdę.-odpowiedziałam, a on pociągnął nas w stronę kasy biletowej.

Chwilę musieliśmy poczekać, bo była spora kolejka. Gdy udało nam się w końcu podeszliśmy w kierunku karuzeli. Niestety nie udało nam się załapać w pierwszej turze, więc czekała nas kolejna chwila stania. Po jakichś 15 minutach mogliśmy nareszcie to zrobić. Zajęliśmy krzesełka obok siebie. Usiadłam i zamknęłam zapięcie.

  -Bartek daj mi rękę-powiedziałam wyciągając ku niemu swoją. Chwycił mnie jednocześnie przyciągając do siebie i obejmując swoimi nogami moje. Ja złapałam jego łańcuch. Teraz na pewno szybko nikt nas nie rozdzieli. Zamknęłam oczy gdy ruszyliśmy. W miarę rozpędzania się uniosłam powieki patrząc na chłopaka. Oboje świetnie się bawiliśmy. Niestety nie udało nam się utrzymać się razem. Głośno śmialiśmy się i krzyczeliśmy. Po zejściu obojgu kręciło się w głowie.

  -Dziękuję Bartek.

  -Za co?

  -No, że poszliśmy tutaj.

  -Przestań. Świetnie się z tobą bawię. Chłopaki zazwyczaj wybierają takie najwyższe karuzele. A ja tam ich nie lubię. Boję się latać....i przerażają mnie te wysokości. Przynajmniej mam w tobie kompana.

  -Wiesz może jaką karę Bartman mi wymyślił? Skoro wiedział dobrze, że przegram to ma już coś przygotowane.

  -Niestety nie mam pojęcia.

  -Szkoda.....to gdzie teraz idziemy?-zapytałam, ale nim zdążył mi odpowiedzieć usłyszeliśmy chłopaków.

  -Możemy jeszcze się schować-szepnęłam, ale niestety za długo trwała nasza chwila ucieczki, bo siatkarze zobaczyli nas i już zmierzali w tym kierunku.

  -Kurczę żałujecie, że was nie było! To kurwa była najlepsza moja przejażdżka!-krzyczał Ignaczak ciesząc się niczym dziecko.

  -Zależy dla kogo. Mi w uchu wciąż piszczy przez Piotrka który ciągle się wydzierał.-rzucił Winiar.

  -Później pokażę wam jaki widok mieliśmy z góry.-dodał libero.

  -Oj tam nic specjalnego.....pełno ludzi, kolorowo-odpowiedział spokojnie Możdżonek.

  -Martusiu nie przejmuj się nim, on nawet gdy spadaliśmy nie mrugnął w trakcie gdy wszyscy krzyczeli.-zaśmiał się znów Ignaczak. Ja również nie mogłam się powstrzymać.

  -Krzysiu....krzysiu przesadzasz.

  -Wiem lepiej-odezwał się.

  -No to gdzie teraz?-zapytał Kosa.

  -Ja proponuję na samochodziki-przekrzykiwał i skakał Zati.

Patrzyliśmy na niego i wybuchnęliśmy śmiechem. Jednak ten pomysł przypadł nam bardzo i ruszyliśmy w poszukiwaniu tej atrakcji. Udało nam się wszystkim pojechać w jednym czasie. Naprawdę to wyglądało bardzo zabawnie gdy ktoś wzrostu Możdżonka, Kurka czy Pita siedział w takiej malutkiej zabaweczce. Zwykła jazda, a ile frajdy potrafi sprawić tak dużym dzieciakom jak siatkarze. Nie zaprzeczam, że też mi się podobało.... A może czas by zapisać się na prawko? Pomyślałam. Nie musiałabym tłuc się pociągami, nikogo prosić, aby gdzieś mnie zawiózł. Świetny pomysł. Jak tylko wrócę do Polski zajmę się tym. Było już dość późno, a my bawiliśmy się w najlepsze. Właśnie stałam i piłam piwo, gdy ktoś za mną stanął. Nie odwracałam się nawet.

  -A jednak przegrałaś-szepnął chłopak.

  -Wiem. Powiedz mi jaka kara mnie czeka i będziemy mieć to z głowy.

  -Spokojnie. Dowiesz się w swoim czasie.

  -Czyli kiedy?-zapytałam biorąc kolejnego łyka.

  -Zobaczysz.-odszedł wymijając mnie i zabierając Ruckowi pistolet. Teraz on celował do kaczek i szło mu to dobrze. Przyglądałam się jego twarzy. Był bardzo skupiony na tym co robił. Kiedy on mi zamierza powiedzieć co planuje? Grubo po północy wróciliśmy do hotelu. Wykąpana i przebrana miałam się już kłaść kiedy ktoś zapukał do drzwi. Podeszłam i uchyliłam je.

  -Zapomniałaś zabrać-i przed moimi oczami pojawiła się moja komórka. No tak. Dałam ją Bartkowi by schował do swojej kieszeni.

  -Dziękuję-wyciągnęłam rękę by przejąć od niego przedmiot, ale cofnął dłoń. Popatrzyłam na niego, a on uniósł kącik ust do góry.

  -Masz-mówi podsuwając do mnie mój aparat.

Zastanawiam się czy i tym razem je nie zabierze. Jednak nie zrobił tego. Przysunęłam się by móc w geście podziękowania obdarować go buziakiem w policzek. Zrobiłam to, jednak Kurek nie pozwolił mi się odsunąć i szybko przyssał się do moich ust. Całował tak namiętnie, a ja nie protestowałam. Przejechałam dłonią po jego włosach przyciskając swoje ciało do jego. Wciągnęłam go do środka pokoju. Przyparł mnie do ściany nie przestając całować. W jednym momencie chwycił mnie pod kolanami i uniósł do góry. Mocno złapałam go za szyję. Wylądowałam z nim na łóżku. Nie mogłam opanować się, bo pragnęłam by mnie całował i dotykał. Pozbył się szybko swojej koszulki. Dłońmi wędrowałam po jego barkach. Jak włożył swe ręce pod moją bluzkę, zrozumiałam, że muszę to przerwać....ale w tym momencie on ściskał moje piersi. Było mi tak dobrze.

  -Bartek nie mogę...ja nie chcę-powiedziałam podnosząc i siadajac na skarju łóżka

  -To w końcu nie możesz czy nie chcesz?-zapytał i usiadł obok mnie.

  -Chcę, ale nie mogę.....nie potrafię....z tobą....nie chcę cię zranić. Już ci to mówiłam.

  -Przestań o tym tak myśleć.Okej?....z czasem może zmienisz zdanie.

  -Może.

  -Ale mógłbym zostać z tobą?-zapytał, a ja spojrzałam na niego. Gdy patrzyłam w jego oczy nogi mi miękły...wszystko miękło.

  -Dobrze.

Położyłam się, a on obok.

  -Mogę cię znów pocałować -zapytał, a ja kiwnęłam głową. Bez żadnego pośpiechu dotknął moich warg. Na początku próbowałam się bronić, ale nie wyszło i rozchyliłam usta. Dłoń swą położył na plecach i stopniowo zsuwał ją coraz niżej. Zatrzymał się dopiero gdy wylądowała ona na moim pośladku. Ścisnął go, a ja tylko lekko wzdrygnęłam się. Po tych pocałunkach objął mnie mocno całując w czoło.

  -Dobranoc.

  -Dobranoc-odpowiedziałam wtulając się w niego.

Jak się obudziłam spostrzegłam, że chłopaka nie ma w pokoju. Ciekawe kiedy wyszedł? W dobrym humorze wzięłam prysznic, ubrałam się i zeszłam na śniadanie. Gdy tylko dojrzałam Bartka usiadłam obok całując go w policzek.

  -Dzień dobry. Jak się spało?-zapytałam na co on tylko się uśmiechnął.

  -Dzień dobry. Bardzo dobrze, a tobie?

  -Również.

Wpatrywałam się w niego gdy ktoś nagle chrząknął. Oboje zerknęliśmy w tym momencie na osobę która wydała ten odgłos.

  -Przepraszam ale czy my o czymś nie wiemy?-zapytał Krzysiu poruszając brwiami.

  -Wszystko wiecie.-odpowiedziałam nakładając sobie sałatki.

  -No nie byłbym tego taki pewny-odpowiedział.

  -Krzysiu ale gdyby coś było to uważasz, że przespalibyśmy spokojnie tą noc?-zapytał go Żygadło.

  -Eee!!! Łukasz nie pomagasz!-krzyknęłam.

  -Żartuję przecież.-uśmiechnął się i zabrał się za jedzenie śniadania.

Po skończonym posiłku odniosłam naczynia i kierowałam się w stronę windy. Wtedy też przede mną wyrósł Bartman. Najprawdopodobniej zmierzał on na śniadanie. Stanął mi na drodze jednocześnie nieco schylając się i szepcząc do ucha.

  -Zatańczysz.-wymówił i poszedł. Odwróciłam się patrząc na niego. O co mu chodzi? Z milionem pytań wjechałam na górę. Wskoczyłam szybko w swój strój kąpielowy i wyszłam z hotelu. Tym razem postanowiłam skoczyć na tutejszą plażę. Było na niej sporo osób. Rozłożyłam ręcznik i położyłam się wygodnie. Spokój, cisza i brak wielkoludów obok. Jednak nic nie może przecież wiecznie trwać.

  -No nareszcie! Wiesz ile my cię szukaliśmy!-odezwał się Winiar.

  -I znaleźliście.

  -Dzięki, że zajęłaś nam miejscówki.-dodał Igła rozkładając swój ręcznik.

No tak. Ja od nich nigdy się nie uwolnię. Na szczęście prawie wszyscy rozebrali  i pobiegli do oceanu. Ja natomiast korzystałam ze słońca. Nakryłam oczy ręcznikiem i tak leżałam dopóki nie poczułam czyichś warg na swoich. Nie odwzajemniłam pocałunku lecz zerwałam się przy okazji uderzając osobnika z główki w nos.

  -Auu!!-złapał się Bartek za nos.

  -Przepraszam. Trzeba było mnie nie całować tak znienacka.

  -Nie mogłem się powstrzymać.

Spojrzałam na niego i przekręciłam się na brzuch. Zrobił dokładnie to samo. Podpierał się na łokciach spoglądając do mnie.

  -Możesz aż tak na mnie nie patrzeć, bo chłopaki zaraz zaczną wypytywać?-zapytałam.

  -Przestań.....nic nie będzie.

Oboje tak leżeliśmy. Ciągle trapiło mnie o co chodziło Bartmanowi.

  -Coś się stało?-spytał Bartek jednocześnie przysuwając się bliżej.

  -Wszystko w jak najlepszym porządku.

  -Mnie nie okłamiesz. Mów.

  -Bo Bartman powiedział mi coś, a ja nie mam pojęcia o co mu chodzi.

  -Co ci powiedział?-dopytywał wciąż.

  -Zatańczysz i odszedł....może ty coś rozumiesz z tego?-i spojrzałam na niego mając nadzieję, że chłopakowi najdzie jakiś pomysł.

Uśmiechnął się tylko i pokręcił głową.

  -Co?-zapytałam.

  -Cały Bartman.

  -Bartek powiedz mi co wiesz!-nakazałam mu. Nie mógł się opanować by nie spojrzeć na chłopaków.

  -No jak to co? Chce byś zatańczyła.

  -I tylko tyle? Myślałam, że załatwi mi jakiś skok z mostu, czy inna tego typu rozrywkę, a tu tylko taniec?-nie docierało to chyba do mnie do końca.

  -Jego ciężko czasem jest pojąć. Nie próbuj nawet, bo jeszcze zryje ci psychikę.

  -Nie będę nawet.....teraz tylko muszę dowiedzieć się czegoś więcej na temat tego tańca? Pójdziemy do jakiegoś klubu i tam czy jak?

  -Nie wiem tego-uśmiechnął się, a ja wiedziałam, że on coś wie.

  -Mów co wiesz!-nakazałam.

  -Nic kochana....naprawdę-cmoknął mnie szybko i pobiegł do wody. Zrobiłam to samo.

Do hotelu wróciłam nieco wcześniej niż chłopaki. Musiałam jeszcze wysuszyć włosy zanim wyjedziemy na siłownię. Przebierałam się zakładając koszulkę i spódniczkę  Wyciągnęłam z walizki suszarkę. Biegałam po pokoju rozglądając się za jakimś kontaktem. Wtedy do mojego pokoju zaczął ktoś pukać. Nie było to jednak zwykłe pukanie, a walenie.

  -Już idę!-krzyknęłam

Otworzyłam drzwi i zobaczyłam Rucka.

  -Pali się czy co?!

  -Palić to się nie pali, ale....

                                   _________________________________

Ale... co się stało? Dobra udało się wam odgadnąć z tą karuzelą.

Chciałam powiedzieć, że bardzo dziękuję za poprzednie komentarze tych co czytają, a nie komentują. Nie zdajecie sobie nawet sprawy jak ucieszyło mnie to, że tyle osób jednak czeka na kolejny mój (czasem beznadziejny) rozdział. Widząc to naprawdę mam ochotę pisać....no jednak z drugiej strony przykro mi jest, że nie komentujecie :(

Taki komentarz naprawdę potrafi zmotywować i pokazać, że jest dla kogo to pisać. Miałam wrażenie, ze pomimo iż jest sporo wejść to nikt nie czyta tego.

Chciałabym czasem poznać waszą opinię na temat rozdziału, albo wasze pomysły co zdarzy się w następnym rozdziale przy urwanym zakończeniu tak jak teraz. Wiadomo nie mogę nikogo zmusić do tego i nie będę. Mam nadzieję, że kiedyś napiszecie coś...

Jedynie jeszcze raz podziękuję i zachęcam do zostawiania po sobie śladu :) Skoro już dziękuję anonimowym czytelniczkom, to nie mogę zapomnieć o tych co są tu cały czas.

Mi a, escape from the memories i blokskok atak :D.... a także Kasi Baj, malinie, Patrici :)

Dzięki, że jesteście...od razu mówię, że to nie jest jakieś pożegnanie czy koniec bloga. Pomęczycie się jeszcze trochę ze mną i z bohaterami :p