Rozdział 44

"Rozmowa z wrogiem jest już kompromisem"

Gdy tylko Andrea ogłasza koniec treningu przypomina mi i Bartmanowi abyśmy zostali. Stanęliśmy przed trenerem który wręczył nam piłki.

  -Za to co miało tu miejsce dostajecie karę.

  -Ale...-krzyknęliśmy oboje z Zibim.

  -Nie ma żadnego ale! Zbyszek będziesz trenował, a Marta będzie ci pomagać.

  -Jeszcze czego?!-odzywam się.

  -Wystawiasz mu piłki i podajesz! I macie współpracować, bo będzie dotąd to robić, aż się nie dogadacie!

  -Już to widzę!-mówi chłopak.

  -Ćwiczcie, a my idziemy odpocząć-odpowiada trener i wychodzi.

  -Dobrze! I tak nie mam zamiar ci pomagać!-wymawiam do Zbyszka odchodząc i siadając na krześle.

  -Ja też się cieszę! Nie chcę mieć z Tobą nic wspólnego-i siada na boisku.

Po jakichś 10 minutach rozlega się głos trener. Jednak samego go nie widać. Rozglądamy się w poszukiwaniu skąd to dochodzi, ale nic z tego.

  -Czy ja nie jasno wyraziłem się, że macie trenować?! Nie wyjdziecie stamtąd dopóki nie zobaczę, że ćwiczycie!

Wstałam i próbowałam otworzyć drzwi które były zamknięte.

  -Zamknął nas!-krzyknęłam odwracając się do chłopaka.

  -W takim razie nie zostaje nam nic innego jak zacząć ćwiczyć, bo nie mam zamiaru spędzić tu z tobą całego dnia-wstaje i bierze piłkę.

  -Ja też!

Wpierw zaczynam mu wystawiać. Nie robię tego tak perfekcyjnie jak Łukasz bądź Paweł, ale staram się. Wciąż ma do mnie o to jakieś pretensje.

  -To se kurwa sam wystawiaj!-odrzucam piłkę i wkurzona odchodzę.

  -To podawaj mi piłki, a ja po zagrywam.

Przystaje na to.

  -Uwaga serw na Możdżonka!-krzyczy, a ja nie mam pojęcia o co mu chodzi. Wyrzuca piłkę i niczym środkowy posyła ją flotem.

  -Jemu i tak to lepiej wychodzi!-odpowiadam podając piłkę.

  -Dobra...w takim razie teraz na Winiara.- piłka idzie w górę i robi śmieszną minę, rozkładając jednocześnie jakoś dziwnie nogi. Uśmiecham się.

  -Ty dureń jesteś?! Winiar nie rozkłada tak nóg.

  -Jak nie jak tak!.....To zaprezentuje w takim razie Pita.-gwizdnął. Przesunął się o dwa kroki w prawo uderzył piłką o podłogę i leciutko posłał ja w moja stronę.

  -No przyznam, że na Pita wyszło ci na razie najlepiej.

  -Wiem, wiem, ale pokażę lepiej coś na Bartmana.-charakterystyczne rozgrzanie ramienia, ułożenie piłki na ręku i obrócenie parę razy. Potem podrzut i mocno trafia. Piłka leci z wielką szybkością w moją stronę. Nie zdążam się schować i trafia mnie ona prosto w czoło. Od razu padam na ziemię. Aż mnie zamgliło na chwilę. Słyszę śmiech chłopaka. Powoli unoszę się i siadam. Dotykam czoła czując ból w tym miejscu.

  -O mój boże!-słyszę z ust chłopaka i patrzę jak biegnie w moją stronę. Nie bardzo wiem o co mu chodzi. Dopiero gdy na ustach czuje ciecz wiem co się stało. Unoszę rękę i nie mylę się. Z nosa poleciała mi krew, patrzę na rękę i śmieję się.

  -Ty chyba mocno dostałaś w tą głowę-odrywa się chłopak zrywając się i biegnąc w stronę ławki. Nie mija chwila, a znów jest obok, przykładając mi swój ręcznik.

  -Śmierdzi!-mówię.

  -Trudno. Lepsze to niż moja koszulka-odpowiada i uśmiecha się.

  -Tak.

  -Dziewczyno czy ty nie mogłaś uciekać?-pyta odgarniając do tyłu moje włosy.

  -Próbowałam, ale nie miałam pojęcia gdzie...i zanim się zdecydowałam było już za późno-odpowiadam uśmiechając się i dotykając swojego czoła.-Wielki będzie?-pytam

  -Nie...no może taki troszkę.

  -Eee! Ja mam niedługo występy, tu przyjeżdżają dziewczyny zanim wylecimy do Kanady.

  -Ale na Bartmana ładnie było prawda?-zapytał.

  -Tak....chyba najlepiej ze wszystkich...pokusiłabym się jeszcze o pokaz samego Zagumnego, ale nie dorastasz mu do pięt.

Nie zdążył odpowiedzieć, bo do sali wpadł Andrea wraz z doktorem. Od razu podbiegli do mnie. Woreczek z lodem na czole znalazł się w mgnieniu oka.

  -Marta czy wszystko w porządku?-spytał doktor.

  -Tak....raczej tak-odpowiadam.

  -Ile widzisz palców?-pyta pokazując.

  -Dwa.

  -A teraz?

  -Cztery.

  -Czyli nic się poważnego nie stało....ale nie rozumiem ty chciałaś to odebrać?-zapytał.

  -Nie....chociaż jakby się udało to czemu nie?-wzruszam ramionami i dodaję-Żartuję. Za późna reakcja na ucieczkę i wypadek gotowy.

  -Dobra zbierajcie się już. -mówi Anastasii. Zbyszek rusza po swoje rzeczy, a panowie pomagają mi wstać z podłogi. Lekko zakręciło mi się w głowie, ale trener złapał mnie w porę.

  -Już jest dobrze-odpowiadam gdy udaje mi się złapać równowagę.

  -Na pewno?-pyta doktor.

  -Tak.

I powoli ruszamy do wyjścia. Niestety znów dostaję zawrotów głowy. Na szczęście jesteśmy jeszcze w budynku przez co mogę podeprzeć się ściany.

 -Chyba jednak nie jest-odzywa się Andrea....-Zbyszek!-krzyknął i kiwnął głową. Widzę jak chłopak podchodzi do mnie.

 -O nie! Nie ma mowy!-krzyczę.

 -Przestań! Sama nie dojdziesz-spokojnie dodaje chłopak.

Wywracam oczami i czuję jak tracę grunt pod stopami. Jestem właśnie trzymana przez tego pana który mnie tak urządził. Przy czole wciąż trzymam ten woreczek, a drugą obejmuje lekko chłopka za szyję. Nie mam ochoty tulić się jakoś do niego. Gdy tylko zajeżdżamy na nasze piętro siatkarze zrzucają się w naszą stronę. Musiałam pewnie strasznie wyglądać.

  -Marta co ci?!-przekrzykuje innych Bartek.

  -Spytaj tego palanta!-i pokazuje na Bartmana.

  -Ten palant właśnie cię niesie i w każdej chwili może puścić.-cicho mówi.

  -To puść!

Zbyszek robi ruch jakby naprawdę chciał to zrobić, a ja wtedy mocno oplatam obiema rękoma jego szyję. Śmieje się tylko z tego. Grzesiek otwiera drzwi do mojego pokoju, a Zibi kładzie mnie do łóżka i wychodzi. Obok zaraz pojawiają się siatkarze. Tłumaczę co zaszło, a oni na końcu śmieją się.

  -Wy się tak nie śmiejcie. To wcale nie było miłe.-odpowiadam.

  -Przepraszamy Marta.-tłumaczy Winiarski.

Zostawiają mnie samą, bo właśnie nadeszła pora obiadu. Powoli sunę stopami po podłodze dochodząc do łazienki. Gdy tylko zobaczyłam się w lustrze przeraziłam się sama swojego odbicia. Obmyłam miejsce pod nosem które było brudne po krwi. Doprowadziłam też swoje włosy do jakiegoś porządku. Brudne ubrania rzuciłam na podłogę w łazience i wyszłam z niej w samej bieliźnie. Drzwi w tym samym momencie otworzyły się. Zobaczyłam w nich Bartka.

  -Czy was nie nauczył nikt pukać?

  -Sorki,ale tak z przyzwyczajenia już. Zawsze tak wchodzimy do swoich pokoi tutaj. Ciągle zapominamy  że ty tutaj jesteś-odpowiada i widzę jak lustruje mnie wzrokiem. Dobrze, że nie założyłam dzisiaj stringów, a zwykłe figi.

  -Dobra skoro już tu jesteś to przydaj się do czegoś-mówię.

  -Mam pomóc ci z bielizną?-pyta poruszając brwiami. Posłałam mu tylko zabójcze spojrzenie.

  -Nie tym razem. Wyjmij mi coś z szafki do ubrania.-i widzę od razu jego zawiedzioną minę.

Podchodzi do wskazanej przeze mnie szafki i wyciąga z niej spodenki i koszulkę.

  -Dzięki. Już możesz iść.-mówię wciągając na siebie odzież.

  -Pomóc jeszcze ci w czymś?-zapytał

  -Nie.

I chłopak wychodzi, a ja kładę się do łóżka. Zasypiam. Budzę się i spoglądam na zegarek. Jest  18:00. Poderwałam się z łóżka i założyłam na nogi japonki. Chłopaki 30 minut temu zaczęli trening. Wyszłam z pokoju i zaszłam na chwilę do pokoju doktora. Na szczęście spotkałam go. Coś pisał.

  -I jak tam głowa?-pyta

  -Lepiej. Mam pytanie czy nie ma może doktor coś na tego wielkiego guza? Może jakąś maść, bym nie musiała z woreczkiem biegać?

  -Nie, ale mogę nakleić ci plaster który ma działanie chłodzące. Śmieszna rzecz, ale skuteczna.

  -W takim razie okej.

  -Więc siadaj- i wskazuje mi łóżko. Zajmuje na nim miejsce. Mężczyzna podchodzi do mnie i nakleja mi go na czoło. Czuję od razu jego działanie. Rzeczywiście mam wrażenie, że działa niczym lód.

  -Zdejmij za dwie godziny.-dodaje, a ja wstaję i wychodzę z pokoju dziękując przy wyjściu. 

Zjeżdżam windą na sam dół i idę w kierunku hali. Niepewnie otwieram drzwi i wchodzę uważając na lecące piłki. Nie trwało to długo, bo od razu gdy tylko chłopaki zauważyli mnie  przestali zagrywać. Podeszłam do Oskara i usiadłam. Andrea znalazł się obok.

  -Powinnaś wypoczywać-mówi.

  -Jestem tu by pomagać i pracować, a nie wypoczywać-odpowiadam.

  -Ale po tym co się stało wolę nie ryzykować, że zaraz coś ci się stanie.

  -Spokojnie. Wszystko jest już okej-mówię dotykając czoła.

  -A ten plaster?-dopytuje wciąż Anastasii.

  -Na zmniejszenie opuchlizny.

  -Dobrze...może tu zostać, ale masz się oszczędzać jasne?-pyta

  -Tak jest trenerze!-stanowczo odpowiadam i uśmiecham się, a on wraca do chłopaków.

Przyglądam się siatkarzom jak grają. Po skończonym treningu zostaje odprowadzona przez Kubiaka do samego łóżka.

  -Dobra Michał, nie jestem jakoś obłożnie chora. Dostałam piłką tylko.-mówię spokojnie siadając na materac

  -Wiem, ale ten osioł nie mógł się jakoś powstrzymać?!  Nie jesteś taka jak my! Niech ja go tylko spotkam! Ja mu pokażę potężną zagrywkę jak sam dostanie ode mnie!-denerwuje się dziku.

  -Przestań! To i tak nie było z całej siły. Był zmęczony po całym treningu  a jeszcze dodatkowe chwile na sali ze mną. Przeżyłam. Wstrząsu mózgu raczej nie mam, więc żyje.- pokazuje mu miejsce by usiadł obok. Gdy to robi przytulam go mocno.-Dzięki Michał.

  -Nie ma za co.-i również mocno odpowiada uściskiem.

Na kolację nie schodzę gdyż nie mam na nią ochoty. Po czasie 2 godzin zdejmuje ten plasterek. Czuję jakby mniejszy guz. No to dobrze, że jednak działa. Sięgam po laptopa i biorę się do pracy. Jednak niespodziewanie ktoś puka. Oho. Nowość.

  -Proszę-odpowiadam, a do pokoju wchodzi Zibi.-Nie wierzę, że to ty-mówię.

  -Dlaczego?-pyta zamykając za sobą drzwi.

  -Wy nie pukacie.

  -No cóż. Ja zazwyczaj też nie, ale że cię nie lubię to nie chcę zostać powitany nożami, bądź tasakami-uśmiecha się i ja też.

  -Bardzo śmieszne Bartman, bardzo. Co chcesz?

  -Przyniosłem ci maść na tego guza-i spogląda na moje czoło.

  -Dzięki, ale nie trzeba.-mówię. Nie mam zamiaru brać od niego nic.

  -Dobra jest. Aśka mi ją dała. Sama również używała takiej przy skokach.

  -TO już na pewno tego nie wezmę!-odpowiadam stanowczo

  -Czemu?

  -Na pewno coś dodaliście do tego. Jakiś żrący kwas czy coś innego...nie mam zamiaru by wypaliło mi skórę, albo dostała jakiejś wysypki.

  -Ty jak coś powiesz-i kręci głową-obiecuję ci, że nic się nie stanie. Patrz!- wyciska sobie na palec trochę i smaruje czoło..-no i co wyżarło coś?!-pyta zakręcając tubkę.

  -No nie....ale to może działać za jakiś czas dopiero.

  -Nie. Zapewniam.Bierz to.-i wciska mi to w rękę.

  -Dzięki-wysilam się na to i odkręcam kurek od tej maści. Wącham. Dobra nic dziwnego nie czuć. Wyciskam na palec trochę i dotykam czoła, rozsmarowując lekko żelową konsystencję.

  -Poczekaj nie do końca rozsmarowałaś-mówi Zibi i poprawia wszystko. Sama się dziwię, że pozwalam mu na to. Nie krzyczę, nie kopie, nie wyzywam. Nagle drzwi otwierają się i wpada Ignaczak. Oboje ze Zbyszkiem patrzymy na niego i jego kamerę. Chłopak szybko opuszcza rękę i wstaję.

  -Czego ty igła chcesz?-pytam.

  -Nagrywam dzisiejszy dzień. Nie mogłem pominąć takiej historii, ale widzę, że nie w porę przyszedłem.-odpowiada poruszając brwiami.

  -Ty jak coś palniesz Ignaczak! Weź idź, bo zaraz przestanę być miła.

Wychodzi szybko, a za nim Bartman. Wracam do pracy. Nawet nie wiem kiedy zasypiam.

                                        ___________________________
Co tu dużo pisać. Zostawiam was z kolejnym rozdziałem :) Buziaki :*